Toch nog maar even een verslagje om het verhaal af te maken.
Na de blubbersessie van dinsdag had ik wel wat schade van de 8-9 valpartijen: vooral een stijve heup baarde zorgen. Woensdag bij prachtig weer gaan kijken naar het serieuze werk bij de mannen en vrouwen. Vooral de strijd bij de laatsten met een paar Utrechtse rijdsters was spannend en mooi. Met plek 1 en 2 als resultaat.
Donderdag weer een stralende dag op het ijs: de soeplesse kwam terug. Eerst een rondje getest op Salomons: door de minder stevige schoenen (en een te grote maat) een vaag gevoel aan de voeten. Dat moesten we niet hebben. Maar een hele goede zet was wel (op advies van de schaatsservice) om een soort Salomons ronding voor op mijn eigen Noren te laten slijpen.
De traditionele tochtvoorbereiding (bunkeren op de dag ervoor met stroopwafels, bananen, Engelse drop en veel drinken) wilde niet zo goed lukken deze keer. Er werd weer wat warmte verwacht in de middag en de herinnering aan dinsdag leverde twijfels op. En 05.15 uur opstaan: ook geen favoriete bezigheid van mij.
Maar alles viel op zijn plaats op vrijdag; goed weer, een redelijk aantal starters en het ijs was aardig opgelapt. Op een stuk na wat uit het parcours was gehaald. Dus 19 rondjes van 10.5 km: wie houdt de tel bij ? Er was een paneel met passages waarop steeds 6 namen stonden. Maar als je in een groep van 30 man rijdt werkt dat niet goed. Langs de kant Rene (hield zijn kruid droog voor vanavond in Utrecht) en enkele bekenden waaronder Yvonne Kok van Nijkerk. Maar geen aanreikers van eten en drinken. Waardoor het af en toe alle hens aan dek was om na het tanken bij de verzorging de doorgereden groep weer in te halen.
Bij een van die acties reed iemand achter me die het system van "opgelegd rijden" kende. Ik weet dat er ooit bij de echte tocht deelnemers om die reden gediskwalificeerd zijn. Maar goed: een stukje om hem naar de groep terug te brengen mocht wat mij betreft. Bleek het een clubgenoot van Rene te zijn. Hij had echter niet veel puf over om dat te bespreken.
Na een rondje of 12 begon de warmte wel toe te slaan, de bovenlaag werd weer zacht en werd het werken. Ik liet een groep lopen, ff gestopt om af te tappen en verderop weer bij een andere groep aangehaakt. Ondertussen vielen er een paar slachtoffers waarvoor de helicopter nodig was. Maar met mijn ronde voorkanten ploegde ik overal doorheen: 0 keer onderuit gegaan.
Zo kom je in de tunnel terecht waarbij de ervaring van eerdere inspanningen zeker helpt. Het lukte prima om te blijven eten en drinken en ook al reed ik het laatste deel alleen was het nog goed te doen. De rondetijden liepen op van 24-25 min naar 31-32. Kon de laatste 3 nog vlak houden en eindigde zo in 8 uur 40.
Het zwaarste deel moest nog komen bleek daarna. Na een bak koffie in de tent met de bus naar huis. Daar aangekomen werd ik door de verhuurder opgevangen. "Daar moet op gedronken worden" zei deze. Na 2 schnaps de trap weer op lukte nog maar net.
Al met al een prima ervaring rijker. Eindelijk per schaats bij Dolomitenblick geweest. Maar volgende keer liefst met een groepje waaronder iemand die de verzorging wil doen.
