Vanaf de middelbare school fiets ik iedere 2e pinksterdag de 11-stedentocht. Tenzij er iets bijzonders is zoals mond- en klauwzeer of Covid. Als goedmakertje voor 2020 kwam Jan Heeres met het idee om de winterelfstedentocht te fietsen. Die wordt sinds 5 jaar georganiseerd, maar nu dus ook niet als evenement. Wel individueel. Er is een site mer een route en als je wat geld overmaakt dan krijg je een medaille als je later bewijs aanlevert. Het moet wel voor de lente op 21 maart begint.
Gisteren was het zo ver en gingen Floor, Jan en ik op pad vanaf mijn ouderlijk huis wat in Scharnegoutum staat. Dat ligt aan de Zwette dicht voor Sneek. Mooi aan het begin van de schaatsroute.
Floor had de route in de Garmin en een nieuwe powerbank om het apparaat lang genoeg werkend te houden in de kou. Dat bleek geen overbodige luxe om op het goede spoor te blijven.
Sneek werd vlot bereikt en dan is IJlst niet ver. De rolverdeling was toen ook duidelijk. Floor en ik mochten kopwerk doen en Jan hield het overzicht terwijl Floor in de bebouwde kom scherp op de Garmin tuurde.
Sloten was wat verder een dat segment leerde ons een groot voordeel van dit jaargetijde. Geen bootjes en dus alle bruggen zonder vertraging. In Gaasterland is minder water, dus geen oudemirdum, maar naar Balk en Rijs en dan naar het IJsselmeer om richting Stavoren te gaan. Daar kregen we te maken met tegenwind, maar de benen waren nog fris. Voor het naar Hindeloopen ging over een klein paadje even tijd voor een sanitaire stop en wat eten. Ik vroeg Jan naar de snelheden die we reden (heb geen tellertje op het stuur) en dat bleek regelmatig 34-35 km per uur of nog wat harder te zijn. Ik had zelf 30-31 in gedachte in dit deel van het jaar.
De steegjes in Hindeloopen bleken nog verlaten. Even later in Workum zag we wel wat volk. Lokale fietsers die ook een kleiner rondje deden. Op naar Bolsward. Op de fiets normaal het laatste stukje. Psychologisch lastig dus.
Na deze thuisbasis van Jan gingen we weer richting de dijken om in Harlingen te komen. Richting Franeker kwam de wind mooi van achteren en bereikten we vlot de voormalige universiteitsstad en ook het planetarium. Er werd weer even gepauzeerd en Jan vond het verstandig dat we voor de wind op een klein verzet waren blijven rijden in plaats van de beuk erin te gooien. 112 km gereden was ook zijn mededeling.
Nog maar twee steden te gaan, maar nog relatief veel kilometers. Op dus naar niet een stad, maar het sleutelpunt Bartlehiem. Hoera, weer voor de wind. Bij het bruggetje werden foto's gemaakt en we hobbelden snel voort over het smalle fietspad langs de Dokkumer Ee. Daar bleek het plein waar we altijd stempelen in onze afwezigheid volledig opnieuw ingericht te zijn. Even verderop was een koek en zopie die ook nog illegaal onze bidons bijvulde. Zo maakte Jan kennis met Covid-Coffee-To-Go.
Enige nadeel van het passeren van Dokkum was dat de meewind opraakte. Voor Floor en mij een leuke uitdaging, maar achter onze ruggen bleek Jan ongemerkt te slijten. Het laatste stuk naar Leeuwarden en de Bonke werd zo wat meer een interval om regelmatig te hergroeperen.
Na deze laatste stad moesten we nog wel ons vertrekpunt opzoeken. Nog 20 km te gaan, maar eerst heel Leeuwarden door. Dat schoot niet op met alle stoplichten en gek slingerende paden. Toch bereikten we de Zwette weer en ging het kalmpjes aan verder met een zwoegende Jan op zijn ligstuur.
Hij zal er zelf meer over kunnen vertellen, maar deze 50e editie voor hem bleek uiteindelijk niet de makkelijkste! Ook bleek dat Jan gisteren zijn jaarafstand met 213 nieuwe kilometers verdubbelde. Floor en ik hadden vooraf dik 850 en 1500 km gereden. Dat was mogelijk ook een factor. Tot Dokkum en ik denk zelfs tot dicht bij Leeuwarden hadden we 31 km/u gemiddeld. Aan de meet was daar 29 van over.
Alles bij elkaar een memorabele tocht door een heel leuk idee van Jan, maar was het ook een leuk idee voor Jan?
