Jan,
Het was een waar avontuur waarbij we meer beleefd hebben dan soms in een maand. Ook voel ik me steeds vaker erg gelukkig dat lichaam en geest zo fris zijn dat ik dit soort sportieve activiteiten zonder enige vrees of voorbehoud kan ondernemen. Velen treffen het stukken minder. En onderweg pijnig je dan het lichaam, dat herstelt na afloop al snel weer. En de geest die wordt zelfs onderweg al sterker en flexibeler. Anders is zo’n buitendijks natuurgebied van vele kilometers niet te doen terwijl je je voortbeweegt over iets wat twijfelt tussen land of water zijn. En wat te denken van de aankomst bij de naar rechts buigende sloot waar we rechts langs fietsten op weg, dachten we, naar de Slachtebrug die ons over vier rijbanen zou leiden. Niet dus, want de brug stond links van de sloot. Niet aansluitend op het gladde weggetje van de boer, maar op de hobbelige grasstrook die we 500 meter daarvoor afgewezen hadden. Niet voor de eerste keer dus omkeren en de moeilijke weg befietsen.
Hoogtepunt vond ik ook de ontmoeting nog op de zeer vroege zondagmorgen tussen het pelotonnetje met nagenoeg alleen mannelijke fietsers in de ochtendnevel en de twee dames op leeftijd die kalmpjes door het dampende kanaal zwommen met ieder een oranje boei aan zich gebonden voor als hun iets zou overkomen en een reddings- of zoekoperatie nodig was.
Zo ver kwam het bij ons gelukkig ook niet en ik denk zelfs dat we STW-collega’s kunnen aanraden om bij een volgende uitvoering ook van de partij te zijn.
Jolle
