Een geweldige column uit de Volkskrant:
Bert Wagendorp (societeit@volkskrant.nl) meldt in zijn column maandag:
Chad rijdt dus tegen onze Carl op de vijf kilometer. Onze Carl rijdt een mooi vlak schema en Chad kachelt er zo'n beetje achteraan in die bespottelijke stijl van 'm. Doet maar wat, zie je zo. Weet niet half op welk schema hij koerst en gaat vermoedelijk weer verkeerd wisselen. Lesje schaatstactiek voor Chad. Zie je toch het verschil tussen de echte schaatsjongen en een skeelercowboy.
Begint hij drie ronden voor het einde te sprinten, die Chad. Gewoon, voluit sprinten. Op de vijf kilometer. Alsof het een jongenswedstrijdje is om het kampioenschap van de Kop van Overijssel. Alleen om het ritje te winen.
Onvoorstelbaar kinderachtig.
Niet om aan te zien ook. Tong uit de mond en dat hele lijf begint te schudden. Probeert een wereldrecord 1500 meter te rijden op de vijf kilometer. Telt helemaal niet, maar weet zo'n jongen veel. Hij haalt onze Carl in en wint.
Doe je niet. Heeft niks met echt schaatsenrijden te maken, laat staan met een goed opgebouwde race. Ordinair. Heel onsportief ook, want onze Carl had het zware werk opgeknapt. Teleurstellend voor die jongen. Hield trouwens voorbeeldig vast aan zijn schema en liet zich niet gekmaken door zo'n straathond.
Herken je toch de echte klasse.
En dan heb ik het nog niet eens over die Shani.
Hele jaar zie je 'm niet, is-ie aan het shorttracken. Vindt-ie leuker. Goed, moet kunnen.
Maar blijf dan ook maar lekker shorttracken als wij om het echie gaan langebaanschaatsen, zeg ik dan. Even de krenten uit de pap halen kan iedereen. Zijn onze jongens lekker mee. En dan is Shani nog niet eens de beste shorttracker. Straks komen er n?g een paar van die vlotte jongens over om ook even een hoofdprijsje mee te pakken en ons te vernederen.
Wil je niet, want het ziet er allemaal niet uit. Had die Shani z'n shorttrackschaatsen nog aan of zoiets? Zaten de hoezen er nog om? Als we van het langebaanschaatsen geen circus willen maken moet er worden ingegrepen. Ik denk aan een stijljury, zo kan het niet langer. In de studio zag je Henk Gemser lijden. Eerst die lange Noor met zijn vreemde armgezwaai, dan Chad en tot slot komt Shani even bibliotheken vol trainingsleer waardeloos maken.
Shani presteert het om na de 1500 meter op de eerste vraag van onze Bert Maalderink ('A very good race') te anwoorden 'Thank you'.
Beetje sloom in de camera kijken, verder niks meer zeggen en onze Bert voor schut zetten. Die Shani begrijpt dus niet dat hij wordt geacht te antwoorden dat het inderdaad een goede race was en daarna uit te leggen waarom het dan wel zo'n goede race was, waarna B?rt moet zeggen 'Thank you.'
Onze Bert helemaal van de leg. Logisch. Want dat verwacht je niet. Dat zo'n Shani zich totaal niet heeft verdiept in de tradities van de Nederlandse sportjournalistiek en dat-ie er dus geen benul van heeft dat de eerste vraag bij ons alt??jd luidt 'Goede wedstrijd', 'Mooie overwinning', 'Gefeliciteerd' of 'Zeg het maar'.
Interview gelezen met Shani en zijn moeder, in AD Sportwereld? Lees ik even voor: 'Ook mijn droom over Sven Kramer maakte me laatst wakker. Zo'n droom zegt me dat ik moet gaan trainen. Dus ga ik midden in de nacht hardlopen. Dus loop ik midden in de nacht door Calgary. Soms wel twee uur lang. Daarna ga ik weer slapen.'
Mafkees gaat midden in de nacht trainen als hij over Sven Kramer droomt. Geen wonder dat hij voor de start steeds staat te gapen. Wat-ie doet als hij over Anni Friesinger droomt, daar durf je niet eens aan te denken.
Training om drie uur 's nachts, waar zijn we dan mee bezig? Is dat soms normaal? Dacht het niet. Ik zeg: stel een avondklok in voor schaatsers voor het helemaal uit de hand loopt. Types apen elkaar allemaal na. Onze jongens trainen zes uur per dag, maar als zo'n Shani 's nachts gaat trainen willen zij dat ook.
Zul je zien dat Shani helemaal niet meer naar bed gaat en 24 uur per etmaal gaat hardlopen en gewichtheffen. Je moet ze tegen zichzelf in bescherming nemen.
Wat of Shani ervan vond dat hij de eerste zwarte wereldkampioen allroundschaatsen was, vroeg onze Bert nog.
'Ik, zwart?', zegt-ie met een stalen gezicht.
Niet mee te praten.
Bert Wagendorp
