Wat een afschuwelijke afsluiting kreeg het ijstrainingsseizoen gisteravond rond 19:00 uur. We begeven ons op glad ijs en zien wel vaker valpartijen. En altijd is er dan even de spanning of het ernstig is, of het een clubgenoot is, en misschien zelfs even de opleving van angst dat zoiets je ook zelf kan gebeuren. Maar gister was het anders. Voor de meesten werd in ??n oogopslag duidelijk dat het goed mis was, daar aan het einde van de eerste bocht.
De stemming veranderde; er hing een ijzige sfeer van gespannen afwachting onder het half open dak van de Vechtsebanen. Er vormde zich een groepje mensen rond het neergevallen lichaam van de mij onbekende man - helpend of hulp roepend.
Met anderen vervolgden wij onze rondjes, maar verlieten massaal de trainingsschema's. Bij een paar starters op het volgende rechte eind was het nog niet meteen doorgedrongen, maar nadat ook zij langs de plek des onheils kwamen, was er geen temporijder meer te bekennen.
Ik heb me afgevraagd waardoor de ernst zo snel duidelijk was. Wat heb ik eigenlijk gezien? Is het de paniek van de mensen eromheen? De kleur of gelaatsuitdrukking van de man? Het bewegingloze van zijn lichaam? Waardoor besluit je bij andere valpartijen gewoon door te rijden? Je ziet iemand snel weer opkrabbelen, of verkrampen van de pijn, altijd volgt er iets op de val, al is de schade nog zo naar. En als er dan hulp van clubgenoten of deskundigen is, besluit je de training te vervolgen, al is het soms even met de schrik in de benen. Maar in dit geval gebeurde er niets; de man bleef eng roerloos liggen.
Terwijl zijn clubgenoten, trainers en ehbo'ers heen-en-weer renden, kwam de meest concrete hulp van Ralph. Misschien is dat nog wel de belangrijkste reden om hier toch op Schaatspraat even verslag te doen. Tjonge wat heeft die vent goed aangepakt. Waar anderen nog met de handen in het haar stonden, heeft hij een hartmassage ingezet terwijl een ander aan het beademen sloeg.
Schier eindeloos heeft hij het volgehouden. Misschien was binnen tien minuten de politie wel gearriveerd, maar de ambulance liet 15-20 minuten op zich wachten. Op afstand keken we toe; vanaf de kant intussen, want uiteindelijk werden we natuurlijk toch het ijs af gedirigeerd. Al wat je aan beweging zag, was Ralph die druk ritmisch op de borstkas aan het pompen was.
Het beeld dat daarna ontstond, zal ik niet licht vergeten. Een eerste, en kort daarna een tweede ambulance kwam het ijs oprijden. Knalgeel, bijna lichtgevend in een hal die steeds donkerder leek te worden. Het vloekte beangstigend en had iets surrealistisch. Het kon tegelijk ook wel de opname van een reclamespot zijn, voor het nieuwste type ziekenwagen of de opvallende hulpverlening van de ziekenbroeders.
De realiteit was echter dat hier een man op 'ons' ijs lag, die het mogelijk niet meer zal kunnen navertellen.
Ralph ging door. Het was moeilijk te beoordelen wat daar allemaal gebeurde. Langs de kant volgden alle mogelijk suggesties, meningen en angstige voorspellingen elkaar in rap tempo op. Van de mensen die de valpartij gezien hebben, kwam duidelijk het beeld bovendrijven dat de getroffen schaatser zonder aanleiding in elkaar was gezakt; er leek geen sprake van een ongelukkige val of botsing.
Het heeft zeker nog een minuut of tien geduurd voordat de man in een voorzichtig manoeuvrerende ziekenwagen werd afgevoerd. Pas op dat laatste moment nam een ziekenbroeder het van Ralph over. Ik heb onze clubgenoot niet meer gesproken, maar stel mij voor dat hij er fysiek en geestelijk toch aardig doorheen moet hebben gezeten aan het eind van deze inspanning.
Maar weinig mensen verlieten de hal, voordat werkelijk iedereen het ijs af was. Uit respect wellicht? Hoop, nieuwsgierigheid, betrokkenheid? Het zal een mengsel zijn geweest.
Onuitstaanbaar dat het trainingsseizoen zo wreed moest eindigen.
Hopelijk weet iemand binnenkort nog te melden hoe het met de man is afgelopen, en krijgen we van deze anonieme medeschaatser nog een naam te horen. Mijn gedachten gaan uit naar zijn partner, kinderen, misschien wel ouders nog, familie en vrienden. Ook als hij dit vermoedelijke hartfalen overleeft, hebben zij ongetwijfeld agstige uren doorgemaakt.
