Op weg naar de Voerstreek slopen we in Maastricht op de A2 om 6.45 uur langs bewapende Nederlandse soldaten. Om de 200 m stond er een de omgeving te bekijken. Ik was blij dat Bush deze klus uitbesteed had.
De weersomstandigheden vielen mee, maar mede door de voorspellling waren er ongeveer 1000 vertrekkenden aan de meet. Loet en ik gingen voor de 100 km en een goed klassement.
5 minuten voor de aftrap keek ik naar mijn voorband: lek. De lichtgewicht afnemertjes braken vervolgens allebei (!), dus met lede ogen zag ik de meute wegrijden. Iemand van de organisatie verschafte een nieuwe set bandenlichters en met 25 min. vertraging kon ik weg: tot na 500 m de volgende platte zich aandiende. Eigen schuld: buitenband niet gecheckt.
Een Fiets verslaggever noteerde mijn debacle en haalde aan de finish de fotograaf er nog bij: we staan er weer mooi op, vrees ik.
De moraal was wel volledig weg, dus het werd een duurbetaalde solo training. Een man of 50 heb ik teruggehaald en dat waren uiteraard niet de vlotsten. Zo ging iemand op prachtige wijze in een gladde bocht in slow motion aan de buitenkant het talud in en rolde om.
Na 3.49 uur netto was ik binnen. Loet stond tussen de bevoorrechten en reed de eerste 75 km steeds tussen de wielen. Hij moest wel af en toe wat groepjes laten lopen maar kon aardig mee. Zijn companen gingen allemaal voor de 150, dus de laatste 25 km met wind tegen waren zwaar. Hij was in ongeveer 3.15 uur binnen, net buiten de eerste 10 in groep E. Volgend jaar promoveert ie naar F en dan gaat het gebeuren, zegt ie.
Ik weet niet of ik nog wel die kant op wil...
