Dag 3:
Ware het niet dat de weersvoorspelling uitkwam. Bij het wakker worden regende het en de temperatuur zat diep onder het aangename Giro-gemiddelde tot nu toe. Een flink aantal van ons raakte aan het twijfelen wat te doen. Uiteindelijk werd het een splitsing in 3 groepen: Robert en Jack naar de Mortirolo, Jolle, Hendrik, Klaas, Jan en Loet afdalend naar het Como meer en de overigen voorlopig in de camper.
Robert: ?De Mortirolo bleek niet volledig in de wolken te zitten: dus dat viel mee. Het was klimweer, met mogelijk wat risico op nat wegdek. Op de aanrijroute kwamen we een stel motards tegen op zoek naar de col. Verder zagen we onderweg slechts een auto. Niemand waagde zich vandaag op de col leek het. Iets wat bij het afdalen een groot voordeel zou blijken. Een mooi fietspadbreed weggetje wachtte ons en voerde ons door een mooi bos met af en toe een mooi uitzicht.
Het profiel van 500 m tot 1898 m staat in het lijstje van Fiets op de 8e plaats voor beklimmingen met het hoogste gemiddelde stijgingspercentage (10.5%). De aanloop met 5-8% was kort en het serieuze middendeel met 15-20% kwam al snel in beeld. Zo serieus dat zich wat ademnood aandiende, het leek alsof ze de Keutenberg 20x aan elkaar hadden geplakt. Eerst werd dat nog vergoed door de aanmoedigingen die op het prima wegdek waren gekalkt tijdens de Giro 2004.
Later zou de pizzeria baas in Lecco nog een link leggen tussen deze col en de dood van Pantani. Op de helling zelf kwam de associatie met een naderend einde regelmatig boven bij Jack. Dat werd mede veroorzaakt doordat ie de rugzak met warme kledij, proviand en de dikke camera van Robert als balast meenam (alles om te winnen !). Robert kon vandaag weer last van ?vetpijn?? krijgen en dat moest voorkomen worden. Midden in het stijle deel moest Jack even met een voetje aan de grond. Net op tijd om nog te kunnen recupereren. De bordjes die de hoogte aangaven volgden elkaar wel vlot op, maar de aangegeven hoogten veranderden verontrustend langzaam. Na een tweede stop ging Robert door naar boven. Met 5 tot 11 km/h zoeken naar een goed vermogen. Jack moest nog een keer te voet en lopend bleek de klimsnelheid niet te dalen (het tempo van de rikketik overigens ook niet). Het laatste stuk zat met hellingen rond de 9% in de categorie ?te doen??.
Bovengekomen schudden we elkaar de hand, voldaan en zonder spijt. De afdaling bleek erger, glijden en alleen maar remmen en te koud. Het deed denken aan de Marmotte 2001 met onderkoeling in de afdaling van de Galibier. Het betekende ook nog een bijzondere training: pompend remmen, de rug bol en gewicht goed verdelen. We namen de tijd om wat foto?s te maken en daarna op eigen gelegenheid naar beneden. Uiteindelijk kwamen we uit op 40 km, gemiddeld inclusief dalen op niet meer dan 15 km/u??.
Het peloton:
Vanaf de camping in Poschiavo, het 2e deel van de langste afdaling (grootste hoogteverschil, de Passo di Bernina) van Europa. In de wolken/mist en de stromende regen naar beneden. Met wederom halverwege een spoorlijn op 30graden over de weg, hier zouden volgens ons ongelukken gaan gebeuren in het peloton. De weg liep gemiddeld 1 graad naar beneden wat het gemiddelde zo rond de 40 km/h hield. Daarnaast stimuleerde de telkens passerende camper met een fotograferende Henri en Robbert iedereen om telkens toch gedurende minstens een halve minuut recht op de fiets te zitten ?f op kop te blijven.
Na 58 km stonden onze supporters langs de kant te wenken dat we een ?bakkie? konden doen. Doorweekt ?bij 13 graden Celcius- stuiterden we een Caf? in waar we ons tegoed deden aan cappuchino?s. De kriebels waren door Judith en Henri toen ook niet meer te weerstaan en ondanks de aanhoudende regen trokken ook zij hun wielerkleding aan en sloten zich aan bij het peloton.
Na de fouragering ontstonden er twee waaiers. Waaier ??n met als treintje op kop Henri, Hendrik en Jolle met in het wiel Jan (die zijn faam als regen en wind-rijder helaas niet waar kon maken/ de Giro maakt nu eenmaal graag slachtoffers) en Judith en de mongolenwaaier van de dag met als kopman Loet en in het laatste wiel Klaas. In deze formatie denderden we richting Como-meer waar we vervolgens nog 40 kilometer langsop reden tot aan Lecco.
In Lecco werd door ??n man keihard gesprint om het plaatsnaambordje (Klaas, helaas) en vervolgens trok Jolle zo hard richting de 2 kilometer verder gelegen InterGiro sprintvlag dat Hendrik en Klaas uit het wiel werden gereden. Wederom 8 punten voor de vandaag zeer sterke Landman.
Het zou nog ruim ??n uur duren alvorens het peloton door Lecco zou trekken. Wij wachtten daarop niet en vertrokken als zeven verdronken katten snel naar de camping. Daar zagen we Roy Sentjens op tv als eerste door Lecco komen. Petacchi won terwijl de hemel begon open te breken en wij ons verheugden op de rustdag van morgen.
Morgen meer???..
