Dag 4:
Terwijl we op weg zijn naar het ?depart??van dag 5 evalueren we dag 4; de rustdag die zijn slachtoffers aan de oevers van het Como meer onvermoed opeiste.
Nadat we na etappe 3 aan kwamen op ?Camping Rivabella?? in Lecco , waar onze afvallige vriend Harry deze zomer zijn vakantie gaar doorbrengen, beleefden wij een voorspoedige nacht, ontmoetten wij een nederlandse ?Handelaar?? met tunesische echtgenote, zus en dito (ietwat hitsige) moeder die later gezamenlijk onze ruggen, benen en schaamstreek (alleen van die Klaas) zouden harsen.
Ook keken we gezamenlijk naar ?Le Velo?? en vereenzelvigden we ons met Ghislain Lambert, ploegleider Focodel en de fietsende apotheker ?Ricardo Fortunato??.
Het Comomeer bleek een adembenemend mooie plek, met kristalhelder water, vissen zo groot als volwassen forellen en groene bergen begroeid met cipressen, sparren en loof.
Wij besloten naar het kuuroordachtige Belaggio te peddelen, alwaar de boulevard lag te pronken in de brandende zon onder een kobaltblauwe hemel en touristen in de mondaine maar ook statige hotels incheckten en weer naar buiten flaneerden.Wij waanden ons dan ook in het Nice uit de jaren ?50, terwijl de veerboot aan- en afkwam.
Braam en Jacques spraken over bokken en geiten terwijl na een weinig doorvragen bleek dat beiden menig voetje aan de vloer hadden gezet op de volgens hen moordadige ?Mortirolo??.
Wij laafden ons inmiddels in de weelderige zon, na de 125 km regen van etappe 3 en vonden in de nabijheid van Middeleeuwse landhuizen, kasteelmuren en kapellen een terras om een rijke lunch te gebruiken.met penne, ravioli, jambone , salade di pollo en witte wijn.
Het Como-meer bestaat uit 2 ?takken?? met in het midden een schiereiland en op de punt daarvan Bellagio. Renato Molinari heeft niet ver daarvan zijn beroemde speedbotenwerf nadat hij inde jaren ?70 (toen ?milieu?? nog niet speelde) hero?sche snelbootduels uitvocht met Cees van de Velden en Bob Spalding op de Amstel bij Amsterdam.
In het midden van en het schiereiland ligt een agressieve bergrug die ontelbare fietsmogelijkheden en dus ook fietsers telt en waar in menig Ronde van Lombardije de beslissing viel.
Na enige discussie werd op de weg naar huis besloten we niet de Muur van Sormano te beklimmen (van 200 naar 1200 hoogtemeter) maar de Madonna del Ghissalo (735 m.) en daar de kapel van Bartali (de monnik) te bezoeken.
Alhoewel wij elkaar voorzichtigheid beloofden was de stemming ietwat jolig en zouden wij ons later afvragen of de genuttigde glazen alcohol (3) daarin een rol hadden gespeeld.
De leider in het algemeen klassement (Jolle) en zijn achtervolger (Braam) namen de leiding op de prachtige klim van 6.2 km met stijgingspercentages tot 14 %. Door de zeer bochtige klim bleek je snel uit beeld hetgeen ook op jurygebied de nodige mogelijkheden bood welke Hendrik tot 3 maal toe in staat stelde aan de kop van de koers terug te keren (italiaanse vrouwen in passerende auto?s bleken zeer gevoelig voor zijn in dhz-italiaans uitgekraamde smeekbeden tot sleepwerk en meenden zelfs dat hij een oud prof-renner was).
Na 5 km klimmen volgde een korte afdaling met weglopende dubbele slingerbochten waarachter garages bleken verstopt.
Bij een van die bochten reed plots een panda met 71 jarige vrouwelijke chauffeusse achteruit de weg op. Bij een snelheid (bergaf) van ca 45 km/u (50 kan ook) en met nog 25 meter te gaan restte nog slechts een 4 tal secondes om te reageren.
De 1e seconde ging op aan verbazing, waarna er nog 3 resteerden. De 2e was er een van schrik waarna in de 3e en 4e alles werd gedaan door Hendrik (hij bleek de ongelukkige) om zich als een acrobaat nog links langs de inmiddels half de straat oprijdende panda te manouvreren. Net toen hij en Kamphuis (die vlak achter hem reed) dachten dat de redding nabij was gaf de Panda het laatste zetje en raakte Hendrik vlak onder zijn balhoofd.
En aantal uren van arriverende (en weer tevergeefs vertrekkende) ambulances, helikopters, carrabinieri en dorpelingen volgden maar nadat iedereen weer bij zinnen was en hendrik zijn wonden (links, rechts, schouders en fiets) gelikt had arriveerde de op de camping gehaalde Chrysler Voyager waarna alsnog het bezoek aan Bartali?s kapel volgde.
Een serene plek waar wij nog een kaarsje opstaken als dank voor zoveel mazzel, shirts bewonderden van Binda, Gimondi, Coppi, Magni en anderen en fietsen aanschouwden van Cassartelli, Moser en een onbekende verongelukte. Een plek om zeker terug te keren.
Terug op de camping was het gekreun van de uitvaller nog tot diep in de nacht te horen en bij het krieken van de dag vertelden Braam en Yzeren Jack zich niet langer bij de bokken maar dan toch meer bij de schapen te voelen.
Milaan is nog ver, vandaag volgt de etappe naar Varazze (met de Bric Berton uit de Primavera) waarna wij vanavond aan de borders van de Middelandse zee een visje hopen te eten.
Morgen meer?????????????????????????????????
