Floor,
Bedankt voor de felicitaties, ik geniet er van. Het was gisteren inderdaad weer zo'n dag om niet snel te vergeten. Vorige week maandag was er zomaar ineens de vorm met o.a. een (heel klein) PRtje op de 500 m en bijna een evenaring op de 1.500 m. Vrijdag was het wat minder allemaal maar via een strakke coaching van Peter Vlaar en Herman Vermeer kwam ik toch nog uit op een 5 km PR van 2,5 sec. Vlak rijden, geen gekke dingen onderweg doen en de kop er voor houden en dan kom je er vanzelf.
Maandagochtend bij de 1.500 m merkte ik al dat het allemaal weer iets minder was geworden. Gewoon net niet, ieder rondje 0,5 sec. te langzaam en dat was voor de 10 km geen goed voorteken. Een advies van Mark Ooijevaar dat de 5 km tijd x 2 + 10-15 sec maakte voor me nog eens duidelijk dat mijn PR van 16.29 dit jaar niet binnen bereik zou liggen.
Toen ging maar eens op de 10 km startlijst kijken: och nee he, tegen Hendrik van de Beek, direct na de dweil in een kwartet. Ideale omstandigheden, niks mis mee en met Hendrik al helemaal niet. Maar ja, ik ben best wel een beetje trots op mijn 16.29 die voor heel veel goede STW schaatsers (nog) niet binnen het bereik ligt. En Hendrik is daar een van en die zal ik op sleeptouw meenemen om zelf in het zicht van de haven te stranden.
Dat had ik toch echt niet in mijn kop, anderzijds heb ik ook echt geen geheimen en toen Hendrik me vroeg: wat ga je rijden, overhandigde ik hem mijn papiertje met mijn PR tussentijden er op. Dus ja, hoe kwam ik aan een goed plan. Henry Deelstra zat ook koffie te drinken voor zijn 10 km debuut en zag als een berg tegen die afstand op: lang, moe, rondjes 39-40. Hij wist het niet en kon me ook niet verder helpen.
Mijn eerste idee was: ik start supersnel, hoop tegen beter weten in dat ik de geest krijg en blijf dan in de rondjes 38 hangen tot de finish. Maar ja gezien mijn vorm blies ik dat plan maar af. Nou dan het andere: superdefensief aan Hendrik zijn broek gaan hangen en dan maar zo lang mogelijk bij blijven. Pfff, dat is ook helemaal niks voor mij.
Er was maar een oplossing: gewoon volgens mijn eigen schema gaan beginnen en dan maar zien wat er onderweg op mijn pad zou komen. Wel nu een forse opening was het plan en zie hier, met een flinke inspanning pakte ik direct 1 sec winst. Dat is mooi dacht ik, nu nog een rondje 37 en dan proberen in 39-ers laag te stabiliseren. Dat tweede rondje werd al 38 hoog, zonde maar niks mis want ik had al 1 sec. voorsprong en reed volgens coach Peter Vlaar op het schema.
Ineens kreeg ik een nieuw plan want ik kon bij de kruising achter Hendrik zijn lange lijf kruipen en zo mee liften. Dat ging de eerste keer perfect, maar vlak voor de bocht schrok ik wakker: **** waar moet ik heen? naar buiten of binnen? Ik wist het echt niet maar zag Hendrik resoluut naar buiten sturen, dus ik naar binnen om flinke voorsprong te pakken. Anderhalve ronde verder zag ik het hele verhaal weer aankomen, maar moest in de buitenbocht wel flink versnellen om op de kruising achter Hendrik te komen.
Tegelijk maar wat extra voorsprong in de binnenbocht op bouwen en maar weer wat ontspannen glijden. Dat trucje heb ik nog 1-2 x herhaald, maar al die versnellingen in de buitenbocht sloopten mijn linkerbeen en ook mijn rug. Na 10-11 ronden was ik compleet buiten adem en op mijn eind. Was het een 5 km met nog 1-2 ronden te gaan, dan had ik doorgevochten en was er wel gekomen.
Maar nu moest het toch rigoreus anders om de finish te halen. Een rondje 43, 48 en 45 las ik vanavond op Peter zijn brief en een hele bult aanmoedingen. Ik heb ze allemaal gehoord, ook die van speaker Robbert Kamphuis. Zo'n vijf ronden voor het einde was ik weer redelijk bij de positieven, maar zag ik ook Hendrik er aan komen. Tja en om nou een rondje gedubbeld te worden, daar had ik al weer geen zin in. Bovendien was ik nog door Pieter Smit en een ander ingehaald en voelde ik dat er ondanks mijn zere rug nog genoeg in mijn benen zat. Met een slotronde van 38,5 kwam er een einde aan mijn 10 km die ik nog lang zal onthouden: zo dom zal ik nooit weer doen.
Vervolgens nog iets doms gedaan door voor de prijsuitreiking samen met Herman Vermeer naar huis te vertrekken. Ik was jarig en mogelijk zaten er nog wel wat gasten. En dat was ook zo.
Tja, via een felicitatie en bijpraat telefoontje van Harm Smit had ik al van de ad random verloting van Jeen van den Berg gehoord. En ja dat is nou jammer. Maar ja, soms zit het mee en een andere keer ook weer niet. Niks aan te doen, het was een prachtige schaatsweek, vandaag moest ik echt afkicken en kostte het me best wel wat moeite om het LEI werk op te pikken.
Volgend jaar maar weer een grote vierkamp en dan weer op zaterdagavond voor de PAST en op de zaterdagavond tussen de 4 kamp dagen even in Thialf wat schaatsen. Want dat is volgens mij zeker de succesfactor geweest van mijn PAST tijden. En dan werkte het STW CK op het zware Utrechtse ijs precies de verkeerde kant uit.
Ik heb de formule voor volgend jaar al in mijn kop, maar nu eerst maar op weg naar de Ronde van Vlaanderen op 2 april a.s.
Het beste,
Jan Heeres
