Parcours en Data ; Wageningen-Posbank (All the Way)-Wageningen, 34.9 gemiddeld, 1 juni 2005.
Deelnemers; 23
Weer; 18 graden (onverwacht), Wind Zuid-West 2 m/s.
De Kappellaan had weer geen helm op. Alhoewel ik hem verrot schold (de enige manier om binnen te dringen in de naar autisme neigende en met beton ingekapselde hersenskern) dacht ik ook aan de woorden van Deutsche Mansschaft Captain Thomas Helmer (l996) toen hij sprak over teamgenoot en zelfbenoemd Chef Lothar Mattheus; "Mijn levensfilosofie is dat je zieke mensen moet helpen". (Het citaat van Kaiser Franz over dezelfde persoon destyds en nu kan er ook mee door; "Wie veel praat, praat veel onzin").
Nog voor de Boersberg, valsoplopend en langs de snelweg op, gingen de 1e zes weg en dacht ik aan Europa. En aan Henk.
Henk was een studie-, eigenlijk meer vereningingsmaat van me (wij waren leden van het Corps), midden jaren '80. Al tydens deze bewogen tyd beweerde Henk (later) in Brussel te gaan werken. Daar waar anderen "Het Klasje" ambieerden zou Henk (zijn eigenlijke naam was Ruud) zijn vader volgen, die ook sinds mensenheugenis in Brussel resideerde.
Als snel sprongen er drie meer mee, en daarna nog 3 x 1. Zo ontstonden er natuurlijke bruggen en kon ik in het wiel meeglijden. Volgens het Broertje van "Negentig Kilo, Schoon aan de Haak" (vandaag ook vers geschoren en in DSB kostuum van de party), was dat de beste methode, zo had hij afgelopen zaterdag ook soepeltjes de Muur voltooid. En verdomd; zo'n 10 jaar terug had ik de Sluwaard in diezelfde Muur zo 27 rondes in positie 8 zien zitten, to na de finish. Goed advies.
Henk was een een aardige, intelligente vent, die naast tomeloos lui, zeer geestig kon zijn, scherpe stukjes schreef, in het bezit was van een vadsig hangbuikje en sociaal bewogen was. Henk meette 158 centimeters.
Onderlangs vloog de teller omhoog maar met zoveel was het goed toeven tussen de wielen, alhoewel ik me op zeker moment in de wielen van Cor bevond (die later op de Telefoonweg door een hysterisch geworden Santegoeds verrotgescholden en gemaand werd tot uitkijken; hetgeen mij overigens een heilloos verzoek leek).
Henk kon naast bijzonder lollig of scherp zijn ook erg veel geestverruimende artikelen aan, e.e.a gecombineerd met een indrukwekkende hoeveelheid bier. Terwijl ik ooit op mijn kamer zat was Henk te gast bij 2 van mijn huisgenoten (Sam & Bo; in het echt Fritjhof en Leonard) en werd het gegil in hun (de aanpalende) kamer op zeker moment zo ijselijk dat ik toch even ging kijken.
De Hemelse Berg draaide ik vooraan op. Tot het 1e plateau hield ik vrij eenvoudig vol. Toch reed ik best door, althans voor mijn doen. In stilte complimenteerde ik mijzelf waarna ik doortrappend wachtte op wat komen ging. De halve groep roste vervolgens over mij heen waarna er 6 wegbleven. Er waren sterken bij, waaronder de Blanke Keniaan, De Bruine Boterham, Negentig Kilo Schoon aan de Haak, Goeroe (veel moraal en goede zin) en Pakje (wat deed ie daar ?!). Pas bij het Engelse Kerkhof sloten wij weer aan.
Het gegil was niet voor niks. Henk, die een ongekende fan was van de kleine Angus Young van AC.DC, de man die altyd het Engelse Kostschoolpakje aan had ( Henk droeg vaak hetzelfde) had nu niets meer aan, behalve sokken. Henk stond dan ook naakt met een pul in de hand en gillend op tafel. Zijn uitplastruc, waarmee hij bezig was, bleek weer eens mislukt.
Op het Engelse Kerkhof volgde een nieuwe versnelling. Ik gleed in het wiel maar uit de 1e groep en klampte mij vast aan de langszijkomende Santgoeds die ik de laatste tyd wel vaker trof onder dit soort omstandigheden. Het leek me voor hem geen goed zaak. Met Kunst en vliegwerk keerden we terug en handhaafden we ons tot Warnsborn waar het lang wachten was op de laatsten; Fynproever, Vlaar, Benjamin en de vaderlijke Vriend.
Henk deed vaak, althans in het geval van "Verregaande Staat", de bewering een in zijn plasbuisbevestigde lucifer na ontsteking uit te kunnen pissen. In dit geval was dit na de daad bij het woord te hebben gevoegd(weer) mislukt en Henk pas enigzins (en gillend) bij zinnen gekomen door de acuut opkomende brandblaren (op zijn edelste deel) waarna hij gelukkig nog wel luisterde naar onze adviezen het geheel te blussen in zijn pul (zoals ook Angus Young vaak deed).
Op weg naar de Bergzone was het scenario gelijk Onderlangs; Hard maar goed toefbaar tussen de wielen.
Nog voor de Rotonde vertrok Negentig kilo Schoon aan de Haak en sloot alleen ik aan na een handige, maar niet verstandige, linksom manoeuvre.
Verkeersregelaars bij de Bedriegertjes zorgden voor een verdere scheiding en terwijl de DSB-beul in de verte verdween stoof de Boterham (die mij minder machtig leek dan vroeger) tesamen met Hoogmoed en de Keniaan
langszij.
Met toch (ca) 10 man rondden wij de top maar de Kiloman daalde hard door en werd ook op de Zypenberg niet meer teruggepakt.
Boven verzamelden wij maar weigerde de Boterham nog langer op Vriend te wachten en reed door. De Voormalig Dichter heeft tegenwoordig een Eenmansbedrijf.
In 2 groepen rondden wij de 3e klim (De Kaag) en ondwerg deed ik meer dan goed voor mij was. Vriend wachtte op mij en gaf me soepel pedallerend nog enkele opdrachten voor onze Tienkamp (11/6 a.s). Ik knikte hijgend en dacht aan Femke die voor was.
Femke was vroeger nergens voor. Toen was zij nog tegen en ook nog geen voorvrouw van GroenLinks.
Wij kenden haar als barmeisje van het foute cafe; Jerome, aan de Utrechtse Oude Gracht. Ik kwam daar niet graag maar enkele van mijn vrienden tapten daar en dan kon je gratis peren, hetgeen je als student niet kon weigeren. Wij discussieerden veel over Femke omdat zij regelmatig (geen verkering) het bed deelde met Vangaart (159 cm; mijn vriend, later bij DPA, alhoewel niet sportief).
Na de Heuvelzone bleken wij weer compleet, inclusief de Lange (een onbekende uit Arnhem), die vorige week nog met zijn geschoren beentjes door ons los was gerreden en toen verschrikt als in Asterix had geroepen; Oh Nee, jullie zijn die Wageningers !
Deze week had hij zich zich speciaal geprepareerd, zijn geschoren beentjes ingesmeerd met zelfbruiningscreme waarbij hij tot in Renkum zou meestrijden. Waarvoor Hulde.
De Koers bleef tot langsop het spoor strak maar overzichtelijk, tot wij de, niet met ons meegereden en nu uitpeddelende Fat Vince passeerden.
Vince (zaterdag nog gelost op de Muur, i.t.t 2004) zette direct een vuile grijns op, versnelde en monsterde de groep. Mijn plan was op slag kansloos.
Volgens ons had Femke een snor, hetgeen Vangaart ontkende, en was zij zo vurig omdat dat hoorde als je echt links was. Hetgeen Vangaart erkende. Haar studie had ze niet afgemaakt maar ze had wel een baantje bij de Wiarda Beckman stichting en Reagan vond ze een schoft. Sam (Fritjhof eigenlijk een Duitser die toen al beweerde dat de toenmalige premier, Lubbers, sexverslaafd was) met altyd een T-shirt met het hoofd van Oliver North erop kon ze wel schieten, maar volgens Vangaart waren de nachten na dergelijke confrontaties extra prettig. Het bier bij Jerome was wel altijd lekker koud en in fluitjes hetgeen niet stoorde nu de drank gratis was.
Op de Telefoonweg ging Schoon aan de Haak direct, vroeg en hard aan waarna pas na een man of 6 ook Neef de sprong waagde waardoor de brug ook voor ons te slaan bleef. Ook Hoogmoed plaatste tot 2 maal toe een (schijn) aanval. Hij was er vanavond alleen voor de afleiding en had, samen met Smaragd, veel narigheid en duivelse dilemma's het hoofd te bieden.
Vangaart had na de laatste verkiezingen na jaren weer (eens) contact gezocht met Femke omdat hij, overtuigd van een a.s. links kabinet, (citaat) "Het ook wel eens met een minister wilde doen". Femke bleek inmiddels echter minder vurig. Hetgeen volgens ons logisch was nu zij deel uitmaakte van het Haagse Establishment. Vangaart erkende dit.
Ik bevond mij in het wiel van Vetzak (Vince) die fluisterde in het oor van Bijna, terwijl de 50 naderde. Bijna schudde (nee) waarna Vince voortschoof, naar Neef, die vrolijk opveerde, bij de opvolgende whispering van Fat.
De laatste kilometer ging in en terwijl de daling zich aankondigde ging Fat Vince hard aan met Neef direct in het wiel en alhoewel ik het plan goed kende was het gat direct geslagen. Ik vocht kansloos, meter voor meter verliezend, voor een 3e plek en terijl Vince op 200 meter uitbolde won Neef
gelijk Pettacchi met de verbazende Boterham nooitvermoed strijdend voor plek 5.
Henk belandde in Brussel en ging werk doen voor de "Commissie" tegen een netto salaris waar in Nederland (niet onterrecht) de energiebestuurders voor gelynched worden. Hij kon nog altyd plastisch verhalen, o.a. over de condoomwerkgroep waaraan hij leiding gaf, de krachten en spanningen waar zo'n condoom mee te maken krijgt en hoe je daarover met je vrouwelijke collega's (in het engels) communiceert.
Henk is noch altijd ietwat vadsig, meet nu nog slechts 157 cm waarbij ik hem er tevens van verdenk nog immer tomeloos lui te kunnen zijn. Sociaal is hij nog steeds zeer betrokken en voor Europa. Net als Femke.
Op weg naar huis peddelde ik naast de Yzeren Man die recentelijk stelde dat als het erop aankwam "de Bokken van de Schapen worden gescheiden". Ik twijfelde.
Tot zover
