Deelnemers; 20 waaronder de dappere, voormalig Prolongator tevens Doetje, harige Titus en 3 Nieuwen. Een van hen had ooit de Kriek gewonnen hetgeen vroeger moet zijn geweest, lang geleden dus. Geen indruk. Althans. Niet bijzonder. Anders dan, een nieuwe. STW-er, naar het schijnt, fietsend sinds maart, al een marmot in de tas, oud-voetballer; altyd goed. En een broer van Cor, of Kappelaan, of Karrepaard; Slingerend, zonder helm, met krakende fiets, te rechte rug, eigenlijk hol, brede schouders en een nakende ziekte. Die van Hedel; meer haar intiem, dan op zijn schedel.
Parcours; Wageningen-Posbank-Wageningen; slechts All the Way voor een select gezelschap (35.0 km/u).
Weer; 19 graden, wind ZZW 3 m/s (voelde erger), droog, nagenoeg.
Onderweg verbaasde ik mijzelf. Moraal. Maar door de zoekgeraakte Doetje van Oosterbeek tot Zypenberg, voor even geen verhaal.
Daarna het gevecht; Op Snippendaalse Weg. De Kaag.
Chaos duikt vanachter op en gaat, ik haak aan, met Vriend, Santegoeds, de Sluwaard en Piet. Waarna Piet countert, hard en wij snakken. En aansluiten. Chaos verhoogt het tempo, zet aan. De golven vorderen, nog 2. Ik voel Piet. We zijn nog met 3. Nog een golf, daar gaat ie. Piet. Ik schakel bij, loop in, los Chaos, maar kom tekort.
Boven wacht de groep. Anoz en Professeur zijn door. Op jacht naar spoken. Een onbekend meisje lurkt aan haar flesje. Ze hoort ook bij ons. De Nieuwen.
Ik zou nooit met mijn meisje gaan fietsen. Zeker niet jong.
Alhoewel. Vroeger. In een Schaatswinkel. Eigenlijk een garage. De gastheer, stellig. Beweerde, dat je van fietsen zin kreeg.
Zin.
We zakken af. Naar beneden. En zien aan het paars, dat het Heideweek is. Heideweek.
Een mij bekend meisje. Had niets met Hei. Wel met mij.
Van hei kreeg je kriebel. En vervloog de zin.
Toen al.
Neef sluipt weg. Zoals ie vaker doet. Rechtop. Nonchalant. Grote plaat. Langzaam. Steeds harder. Gemeen. Abraham (sluw) sluipt mee.
We zijn allert, versnellen wel, maar niet te hard. Iedereen draait mee. Derhalve. geen gezeik. We sluiten aan.
Waarna de draf volgt en Konings'weg.
Hoogmoed, met Blanke Keniaan en Slimme doorgaans sluwe, ooit Jonge Man, gaan weg. Hard.
Maar wij, verzaken niet. En draaien door, naar Papen-dal, Wolf-Heze en Spoor Entlang.
Plots zijn ze nog met 2. Het gat blijft groot en terwijl de destyds Sluwe, ooit Slimme, Snodaard wordt gepakt, rijmt in mijn hoofd, het zaterdag gezongen; "Arme vent, het is voor jou een droeve dag, je hoort niet mee bij ons, omdat je Abraham zag. Niet zo jong meer, niet zo vlug meer, lenig zoals wij. Joop, je hoort er niet meer bij".
Hij deemstert weg.
We zetten door.
Draaien Telefoonweg op.
Nog 4 km. De weg stijgt. Neef gaat. Hard.
En het gebeurt.
Nu.
Piet is mee, met mij, en Santegoeds. We draaien door. Ik ook. Kan niet waar zijn. Met 3 bling voetballers naar een hotelkamer. Ze jatten je schoenen. Je ontploft. Geeft aan.
Vooraan. Knapt Keniaan.
Achthonderd.
Piet wil niet meer. Santegoeds stokt.
Hard gewerkt, de laatste beurt.
Het is nu aan Neef.
Ik sta. Schakel. Nog 500 dan. Hoogmoed nadert. Wind blaast. We dalen door, licht, het wordt een korte. Hoogmoed schiet. Voorbij. Naar achteren. Neef gaat. Sleurt . Trekt. Duwt. Snokt. Wint. Net. Toch ruim. Twee meter.
Wat is ruim.
We peddelen naar huis.
Ik heb niets gestolen.
Zeker geen schoenen.
En hoor Neef praten, over uit, tenen, zilver.
Zilver.
Telt niet.
Nooit gehaald.
Zaterdag Goud.
Tot zover.
