Beste Ooggetuige,
Het was een beetje een zoetzure tocht afgelopen woensdag. Het zoet van het uit de wielen rijden van de ooit zo gevreesde Snodaard, maar het zuur van de gedachte dat het losrijden van een 50+'er geen reden voor grote vreugde mag zijn. Het zoet van het uit de wielen rijden van de jonge Blanke Keniaan, maar het zuur van de gedachte dat met iedere zonsondergang het moment dichterbij komt dat hij hetzelfde een keer met mij gaat doen.
En uiteindelijk natuurlijk het zuur van de drie hongerige jagers die in de laatste meters over mij heen denderden terwijl al mijn lichaamsvezels om zuurstof schreeuwden.
Maar gelukkig overheerst het zoet. Het zoet van de romantische tot mislukken gedoemde poging om de jagende meute voor een keer voor te blijven. Dat zoet is bewaard gebleven en wordt terug in mijn herinnering gebracht door jouw woorden die laten zien dat er voor gereden moest worden.
Wie weet word ik op een dag nog echt sterk en zullen jullie in het stof bijten.
Groeten van een immer hoogmoedige
