Ja, dat was het gisteren zeker: een verademing met mooi droog weer, niet te warm en ook niet te koud. De laatste jaren was het fietsen in de Ardennen een 'garantie' voor veel nattig- en viezigheid met grote kans op slippers. Nu dus niet.
Vrijdagmiddag meldde Jack Schoenmakers zich af na een partijtje voetballen met de STW jeugd op donderdagavond. Zonde want hij had de STW/TCW ploeg helemaal georganiseerd enz. En hij was nu in de gelegenheid om gewoon op tijd met de rest mee te gaan. Niet getreurd, gewoon met de rest naar La Roche, inschrijven en direct al de eerste ontmoetingen met ander NL schaatsers. In Borzee liepen we een stel Utrechtse schaatsers tegen het lijf en vlot daarna kwam Pieter Breeuwer uit Zwitserland met zijn maat Ferenc ook al aan.
Zaterdag lukte het eenvoudig om mooi vooraan bij de start te staan en Harm Smit was in mijn kielzog mee geslopen. Hij was al een paar dagen wat zenuwachtigt want het moest nu gaan gebeuren, speciaal een nieuwe achterbuitenband gekocht. Voor de start zagen we Jolle Landman, Hendrik van de Beek en Hans van Bohemen in het snelle hok schuiven.
Bij de start vlot weg en na 300 m reed Harm me al voorbij. Weer 1 km verder kreeg ik van Harry Booltink een bemoedigend tikje op de rug. Voor mij het sein om te proberen aan te sluiten want het klimmen ging (voor mijn doen) best wel aardig. Het lijkt er op dat de wilde Woensdagavond ritten toch zijn vruchten beginnen af te werpen. Na een 500 m in Harry zijn wiel gezeten te hebben, moest ik toch lossen om mezelf niet finaal op te blazen. Jammer, niks aan te doen, verschil is er nu eenmaal.
Een stukje later kwam Hendrik over me heen, weer de zelfde procedure: aansluiten want de top was niet ver meer. Ook hier raakte ik Hendrik kwijt maar hij had een voorsprong van een paar 100 m. Dat moest te overbruggen zijn en zo kwam ik met een wat snellere groep weer vlot in zijn wiel.
'Er op en er over', was mijn gedachte en zo de afdaling in. Maar ja, Hendrik kan dat ook best goed en zo bleven we gedurende 40 km stuivertje wisselen. Zo af en toe meende ik Hendrik zien denken van 'wat moet ik hier nou mee', maar op een wat steilere beklimming maakte hij uiteindelijk toch het verschil: ik had geen antwoord meer of moest mezelf verder helemaal gaan opblazen. Met nog 130 km heuvels voor de boeg leek me dat niet goed.
Wat rustiger verder ploeteren, maar wel met vreselijk veel fietsers die over me heen spoelden, zoals ik dat al jaren gewend ben. Bij de eerste ravitaillering keek ik op mijn tellertje: 64 km in 2.19 en 27,8 km/u gemiddeld. Zo dat leek me best, veel meer dan de 25 km/u gemiddeld waar je veel over hoort.
Na de eerste lus om La Roche kwamen we weer op een asociaal steil stuk en dan kom ik met 5-6 km/u niet vlot vooruit. Pieter Breeuwer haalde me dan ook in, maar dat ging niet echt heel vlot. In het stukje afdaling probeerde ik weer bij te komen en dat lukte ook bijna, maar daarna verdween hij uit mijn zicht. Zonde, maar Pieter zijn hele lange duur conditie was minder, had hij al verteld. Dus wie weet. En dat kwam sneller dan verwacht. Op de lange weg omhoog richting de snelweg kreeg ik een redelijk klimtempo te pakken en zie hier, daar was Pieter ook al weer. 'Er op en er over' en door rijden want nu was het zwaarste van de tocht geweest, dacht ik.
Vervolgens was er een mooi stuk fietsen, niet te steile klimmen, mooie afdalingen en ik zat in een leuk ploegje. Bij de tweede ravitaillering stond de teller op 126 km, 4.44 uur en 25,8 km/u. Oei, ik had toch wel een klapje de verkeerde kant uit gemaakt. Niet wetende dat het nog verder kon zakken. En dat was bij de col de Beffe: 10% geloof ik. Ik hoorde een paar fietsers om me heen vloeken. Pfffh, weer met 5-6 km/u en het schoot geen mallemoer op. Zonder dat ik er zelf maar enig idee van heb gehad, sloop Pieter Breeuwer dichterbij. Hij vertelde na afloop tot op 10 m gekomen te zijn, maar moest toen vanwege kramp afstappen. Bij de finish was zijn achterstand tot ruim een kwartier opgelopen.
Ondertussen had ik het wel flink gehad. Voor me stapte de een na de ander af en al lopend liepen ze nog van me weg ook, om vervolgens uitgerust op de fiets te stappen en nog verder uit mijn zicht te verdwijnen. Tja dat gaf wel grote twijfels over mijn eigen geploeter. Ga je naar Belgie voor een fietstocht/wedstrijd en dan wandelen ze je er zo maar uit. Niet al te best voor de moraal. Toch vertik ik het om af te stappen, dan ga ik wel in Nijmegen een stukje wandelen en laat mijn fiets dan maar thuis.
Nee, dit was niet al te best voor mijn gemiddelde en de eindtijd. Reikhalzend keek ik uit naar die mooie lange afdaling naar La Roche en die kwam maar niet. En ineens dat zag ik het mooie groene autoweg bord naar links richting Liege. Rechtsaf naar de La Roche afdaling, pats boem een grotere versnelling er op, verbijsterd keken mijn twee fietsgenoten op want whap, whap en weg was ik op weg naar die mooie afdaling. Rechts af zag ik genoeg fietser zich naar beneden laten rollen zonder te trappen. Is dat nou zonde zeg, kun je een keer lekker hard rijden en laat je je als een zak aardappels naar beneden rollen.
Met snelheden tussen 55-60 km/u rausde ik naar beneden, vol mee trappend en de een na de ander inhalend. Weg met alle 'Beffe en alle andere steile klim' ellende en zo kwam ik volgens mij eigen tellertje iets voor 16 uur in La Roche over de finish. Mijn teller gaf 170 km aan in 6.55,53 met 24,51 km/u gemiddeld en een max van 78,9 km/u. Van twee jaar terug heb ik een diploma van 7.15 uur en van vorig jaar weet ik het niet meer. Zal wel in Jolle zijn spreadsheet staan. De rest was ook al binnen en zo konden we beginnen aan de ongeorganiseerde georganiseerde terugtocht die net voor 24 uur in Putten eindigde.
Het is ook met mooi weer een zware tocht, maar wel met een heel goede organisatie met politie en vrijwilligers op de gevaarlijk (gedachte) plaatsen. En een heel uitstekende ravitaillering.
Direct nog maar even een stukje rustig uitfietsen over de vlakke dijk langs het Veluwemeer. Het is ook hier mooi weer.
Jan Heeres
