In de achterhoede ging het wel even anders. nadat wij de snelweg overstaken brak zoals altijd het peloton in twee stukken.
Tijdens het aanzetten kwam er van rechts een auto uit het bos waar de staart van het peloton van schrok en met name de achtersten vol in de remmen moesten.
Mijn achterwiel glipte weg en ik kon mij met moeite staande houden. Met een gil hoopte ik dat het peloton barmhartig zou zijn, h?las!
Vervolgens probeerde ik met een jump het wiel van Loet te pakken te krijgen, maar de afstand was te groot en zij gingen er nog sneller vandoor om het eerste groepje te achterhalen.
Eenzam en verdrietig zette ik de tocht voort en ben maar gaan genieten van de invallende duisternis.
Na de rotonde werd er door Loet en JP, door omstandigheden, gewacht.
Mijn achterwiel liep niet goed meer, een spaak was afgebroken. Waarschijnlijk door de slip! Tijdens het afstappen schoot er een forse kramp in mijn kuit.
Thuis gekomen moet ik zeggen dat ik wederom genoten heb van deze woensdagavond, maar voor mij was het de laatste in dit gezelschap.
Ook groep twee heeft zijn charmes, zeker voor mannen op leeftijd!
Yvonne vond dat ook een goed idee!
Rudolf
