De Weissensee is voor watjes. Ik heb daar zelf enige malen met succes (iedereen boekt daar succes; wel gezellig overigens) een 200 gereden en een keer zonder succes waarna ik maar STW lid ben geworden.
De Weissense wordt nooit door bikkels gewonnen (zie lijst van winnaars), het ys worst iedere avond geprepareerd, het waait er niet, het meer is omringd door bergen en huizen terwijl er ook publiek is. Je groeiende depressie tydens zo'n ellendige 200 breekt daardoor nooit door, net als bij de echte (in Friesland) die ook niet zwaar is (mentaal) omdat je van dorp naar dorp rijdt. Dat van Friesland is een van de best bewaarde geheimen, worldwide.
Finland en Canada zijn wel zwaar. Het is daar koud, vlak, mistig en het waait. Ook is er geen publiek en als het publiek niet kijkt rijden de rijders elkaar verrot totdat ze erbij neervallen of totdat er lichaamsdelen afvriezen.
Net als vroeger thuis; als je vader niet keek gaf je je broer een "hark".
Zondag zag je de duidelijk huilebalkende Angenent (alleen tegen de wind in op de Dokkeumer Ee was het even echt en op dat stuk bij ik geloof Berlicum) daarover klagen en ook zag je de laatste 3 capituleren toen Rob noch een laatste halfje (procent) opdraaide. Ze knakten. In Oostenrijk wordt niet geknakt., je glijdt daar soepel door.
In Canada en in Finland wordt gesloopt.
Kortom het gaat om de barrigheid waarbij ik me overigens heb laten vertellen dat er binnen STW een geheim genootschap bestond met barre mannen van wie naast o.a. de Sluwaard en de Brooddichter ook de Boskabouter deel uit maakte.
Tot zover
