Dag 6:
Deze dag begon met een half uur ?winst? want om 7.30 uur was er in de ?kantine? (camper) al volop actie en die lijn zette zich door met het vertrek rond 9.30 uur naar het vertrekpunt van de laatste STW-Giro etappe. Die zou maar 70 km omvatten, maar dan wel met kwaliteit: drie stevige beklimmingen van verschillend formaat. Uiteindelijk bleef van dat half uur voorsprong niet zoveel meer over. We stopten bij een apotheek langs de weg met daar tegenover een caf?. Hendrik ging na een rustperiode van anderhalve dag weer fietsen en moest nog wat medicamenten hebben. De rest van de groep zocht zijn heil in de medicamenten van koffie, thee enz. En natuurlijk het bespreken van een wedstrijdplan. Loet en Gonneke gingen chauffeuren en Judith nam het verstandige besluit om te pieken op de laatste helling.
Na de gebruikelijke startfoto ging de groep van acht onder leiding van Henri en Klaas op stap: mooi naar beneden, wel 7,5 km lang en toen het bordje ?top in het Italiaans op 7 km?. Werk aan de winkel en dus smeerden de mannen hem met achterlating van Hendrik en ondergetekende. Een mooie helling door het bos met zo af en toe best steile stukken en dan is mijn versnelling van 30-32 toch erg handig. Gewoon lekker draaien en toch nog mooi op tempo door malen. Boven gekomen bleek ik vijf minuten langer dan Klaas nodig gehad te hebben. Drie minuten later kwam Hendrik boven en hoe de volgorde van de anderen was, weet ik niet. Niet dat er niet genoeg over werd gesproken, de klassementen vlogen me om de oren, maar een eenduidig beeld: ????????????. Zullen anderen straks wel aan vullen.
Daarna een redelijke steile afdaling met Robert Braam als vlotte daler en Henri was vlot op weg naar beneden. En natuurlijk Klaas. Op een gegeven moment zag ik in de bocht een meneer met een gele hes en vlag en na 1 seconde realiseerde ik me zijn functie: gevaarlijke bocht. En ik had een te hoge snelheid: vol in de remmen en toch ook niet te hard en maar hopen dat het genoeg zou zijn. Vol twijfels vloog ik met royaal meer dan 50 km/u naar beneden. Gelukkig liep het goed af en kon ik de bocht toch nog netjes aansnijden. Gewaarschuwd en toch vloog ik een paar bochten later nog een keer in de problemen. Nu was ik klaar met de STW-Giro afdalingen met een record van 76 km/u een paar dagen terug. Natuurlijk nog niks in vergelijking met daalspecialist Robert die met 86 km/u topscorer is. Even later kwam Klaas langs gestoven of beter gezegd: geschoven met het achterwiel. Gelukkig wist hij op wielen te blijven en konden we weer verder naar de klapper van klapper van de dag: een 2 km helling met stukken van 20% en vreselijk veel toeschouwers. Hier zou het vandaag gaan gebeuren, dat was duidelijk, het halve dorp liep uit. Tja en de STW ploeg spoedde weer weg en ook Hendrik wist van wanten. Hij verdween ook uit het zicht en met 4 km/u ploeterde ik tegen de steile wand op. Tussen de lopende dorpelingen en de stoppende Italiaanse fietsers met te grote verzetten. Ineens zag ik een Fred en Marieke van den Tempel: een ijverige man die een fietskar met rood vlaggetje naar boven zeulde en daarachter een ploeterende mevrouw. Echt snel dichter bij kwam ik niet, dus een echte Fred. Gelukkig na 500 m ploeteren, was ik er dan toch bij en zag potverd: een dik kind in die kar ook nog. Wat een dierenbeulen, dat is toch niet normaal, kan toch niet. Gelukkig voor mij brak de Fred en stapte af. Achterom kijken heb ik niet gedaan, maar dit is wel weer een voor feesten en partijen, naast ingehaald te worden door een fietser met een been.
Boven gekomen bleek ik acht minuten op Hendrik te hebben verloren, aldus zijn eigen tevreden constatering. Echter in het klassement viel mijn schade nog mee: Jack en Henri hadden ruzie gemaakt met de plaatselijken en daarbij een voet aan de vloer gezet: uit het klassement. Robert Braam en Klaas hadden ook nog fouten gemaakt met voetjes aan de vloer en zo was ik vierde in dit klassement. Voordat we konden afdalen zocht Hendrik eerst een ambulance op voor wat verband enz. Robert kocht een pannenkoek spek die je volgens Jack ook goed het zadel van Jolle wat zachter kon maken.
Gewaarschuwd door de vorige afdaling schoven we rustig naar beneden en dat was wel nodig ook: poeh wat een steile stukken, hoe kan dat nou met zo?n Giro peloton goed gaan? In het ?ontvangende dorp? beneden waren ze voorbereid met grote kussens tegen de huismuren aangeplakt, speciaal voor slecht remmende coureurs. ?t Is wat voor de Giro profs. Vervolgens op weg naar de laatste klim langs de camping met een flink stuk vals plat. Hendrik begon direct al te mekkeren omdat Jack het tempo op 21 km/u zette. Klaas kwam op voor zijn maat door op kop 19 km/u te gaan rijden. Maar wel op een steiler stuk, dus brulde Jolle van achteruit weer dat het rustiger moest voor Hendrik. Van achteruit kwam er nog meer herrie van de Giro karavaan met veel gillende politiemotoren en Loet Scholma met zijn roze Gazetta della Sport in de voyager bus: we hadden onze eigen auto + man in de Giro karavaan, geweldig.
Ondertussen zat ik ook al niet te royaal in mijn veel want de 2 km van 20% hadden mijn benen toch wel veel geweld gedaan. Dus reed de groep weg en ik zag ze langzaam uit beeld verdwijnen: tja, dan moet je maar beter zijn of beter je best doen. Een heel stuk verder op zag ik het STW Giro peloton verder breken, met Robbert, Klaas en Hendrik als achterblijvers. Dat gaf me toch wel weer wat moraal want mijn missie vandaag was niet als laatst over de laatste eindstreep te komen. De Giro karavaan werd door de Hoogstraat van Limone geleid en blokkeerde daar de hele zooi. Mijn 29-jarige 11stedenfiets ervaring kwam van pas: gaatjes in het verkeer zoeken waar ze er niet zijn en zo proberen terug te komen naar de andere STW fietsers. Links een vrachtwagentje in halen tussen de hekken door slaagde bijna, maar toen werd ik vast gezet in het gaas. Vermaak voor Hendrik, Klaas en weet ik wie meer. Met wat Friese taal wist ik weer vrij te komen op weg naar de top en ondertussen was ik Hendrik gepasseerd. Door zetten en onder het bord: top op 13 km keek ik achterom en daar reed Klaas ook nog achter me. Een onverwachte meevaller. Vlot doortrappen want vanuit het Limone dorp had je redelijk hoe ver de top nog was en dat was niet best: wat een eind.
Vlak voor de nog 10 km vlag haalde Klaas me bij en niet veel verder kwam Judith al weer naar beneden. Zij was naar ze later vertelde vlot naar boven gesjeesd: 10-12 km/u en veel Italiaanse wielertoeristen in verbijstering achter zich latend. ?s Avonds direct na een ruime warme maaltijd vrat ze in haar eentje nog een medium zak chips leeg en meent goed in vorm te raken en langer te willen blijven.
Ondertussen ploeterde ik met 6-8 km/u naar boven en zag dat Hendrik drie bochten beneden zichzelf naar boven vocht: nog 4 km, nog 3 km, nog 2 km, het einde van de etappe kwam dichter bij, maar het was nog wel een best eind omhoog. In de verte zag ik de nog 1 km vlag al hangen, maar dichterbij een Italiaanse agent. Hard ploeterend wilde ik doen voor komen dat ik hem niet zag, maar dat ging niet door: van het parcours af, die laatste km wordt je geschonken, tegelijk hoorde ik Henri in het Fries al roepen en zag ook Klaas en Robbert. Een tijdje later arriveerde Hendrik ook boven en weer een half uur later kwam Basso als eerste met wel 15-20 km/u voorbij gesneld. En later de rest van het peloton, ik vond het wel best en ging lopend door het weiland dwars over naar beneden. Tussen alle wielertoeristen naar beneden en daar kwamen de eerste profs ook al op weg naar het hotel.
De andere STWers bleven langer boven om alle NL Giro coureurs van dichtbij te zien finishen. Later op de avond even de score op gemaakt: in zes dagen 580 km door de Italiaanse Dolomieten op weg naar de Frans-Italiaanse Alpen en steeds net op tijd voor de koers binnen. Van dichtbij dit evenement mee te maken in goed en snel STW wielrengezelschap: erg leuk en geslaagd.
Jan Heeres
Nb. Eeen prachtige aankomst gezien op 1100 meter van de finish. Basso alleen voorop. Simoni die goede zaken doet voor de tijdrit van morgen en Salvodelli die schijnbaar moeiteloos volgde. Heel gaaf alle renners 1-voor-1 zo voorbij te zien schuiven.
