Een kleine nuancering. Tijdens de beklimming van de Bric Berton op dag 5 had Robbert het moeilijk. Achterstevoren op zijn fiets zittend zat ie te foeteren omdat ie deze rijdende zoutmijn slechts met uiterste moeite achter zich kon houden. De laatste dag op de col de Tenda werd ik in zijn pogingen om de nodige adrenaline in de eindklim naar boven te halen binnensmonds voor houten klaas uitgemaakt, zoals ie later vertelde.
Die Bric Berton was trouwens ook voor Loet de kraker. Toen we op de eerste tussenpiek boven waren, wilde hij even het bos in. Ik maakte een geintje over mogelijke wolven. Hij antwoordde dat hij een makkelijke prooi zou zijn. Sterker nog: ze zouden het lijden een stuk kunnen verlichten !
De volgende dag was ie in een veel betere stemming: het meest hilarische moment van de Giro wat mij betreft. In de wagen tussen de caravane, met de pet op de kop, klep omhoog, stevig claxonnerend en door het open dak de aanmoedigingen ondersteunend met "directieve" bewegingen. 2 kilometer verderop werd ie van de weg gehaald.
