Weer; Warm met niet te veel wind, waaiend uit het Zuidwesten. Ik schat 3 m/s
Deelnemers; 15
Parcours; Naar de Posbank, over de Emmapyramide (4), de Zypenberg (5) en de Kaag (6), waarbij wij recentelijk discussieerden over het aantal gekwalificeerde klimmetjes. Het blijken er 6.
De stijging vanuit het beekdal van de Renkumse Beek naar Renkum telt n.l niet als klim. Die naar de Boersberg (1) wel, gerekend vanaf het Viaduct (onderdoor, linksaf). De aanloop daarvoor omhoog en naar beneden het zelfde viaduct telt niet (gerekend vanaf de brug bij Heelsum, waarbij een brug iets anders is dan een viaduct). Daarna de Hemelse Berg (2) en het Engelse Kerkhof (3).
De sprint naar Warnsborn telt niet als klim, vanwege de veel te styl dalende aanloop. Net zo min als die naar Burgers (voor sommigen de dierentuin) vanwege een zelfde aanloop. Dat de benen hier ernstig kunnen jeuken is geen argument.
We doen dus 6 klimmen en hebben 3 jeukplekken waarbij het mijzelve al begint te jeuken op de Geeertjesweg terwijl ik ook het doortrekken na de rotonde op de Hemelse Berg als buitengewoon onprettig ervaar. Ook bovenop het plateau van de Posbank loopt het vals omhoog en zit ik doorgaans in het wiel van de Sluwaard. De Sluwaard schept er hier genoegen in gemeen harder te gaan rijden. Volgen is beter dan later alsnog de inzet te verdubbelen het geen niet wegneemt dat het reeds bij aanvang pijn doet. Zes jeukplekken (6) dus.
Verder eindigt de Hemelse Berg bij de laatste put voor de rotonde en ervaar ik zinloos gejuich van met name mijn kameraad Fynproever, halverwege deze klim, als tekenen van beginnende dementie waarop ik wijselijk niet reageer.
Tenslotte zijn er nog die beweren dat de Emmapyramide 2 toppen heeft. Evenals bergen hebben Veluwse heuvels slecht 1 top; d.w.z het hoogste punt (de top). Voor de Emmapyramide ligt dat na de 1e daling en aan het slot van de daaropvolgende rechte stijging, waarna de haarspelden volgen.
Verder; was het een dag. De laatste van augustus (mooie maand). Een waarop mijn echtgenote jarig was, wij in de familie noodgedwongen afscheid moesten nemen (hetgeen nooit went, nooit), ik nog last had van de Kriek, wij elkaar niet lieten ontsnappen, onze vriend van Hedel de schedel nu wel had bedekt, Kornuit ruim voldoende werk verzette, vooral op weg naar huis, ik mij afvroeg waar zijn maat, de lange Schaduw was, de Sluwaard zich herstelde van zijn Jour Sans, Piet zijn achterwiel terughad, Vriend in Renkum niet aansloot en mij vooraf belde en meldde een sabbatical te hebben ingelast, na analyse van zijn Tien kilometeractie vlak voor La Roche (1e ronde) zaterdag bij de Kriek, de Cammelbag keurig meefietste (wat moet hij met die zak) en Bijna vertelde dat Helga weer pech heeft (pech is zacht gezegd) en dat het in Frankrijk regende.
Neef won. In een mooie sprint.
Op weg naar huis keuvelden wij wat na, maakten het weer complimenten en zegden elkaar toe volgende week, de lus te laten lopen.
Ik laat de lus lopen. Jij laat de lus lopen. Samen laten wij de lus lopen.
Later denken wij terug aan lussen, die we ooit, in genoegelijk samenzijn, lieten lopen.
Daarna. Ja. Daarna.
Tot zover
