In de auto naar Utrecht bespraken Rick (de laatste keer gevallen), Peter (de laatste keer 4e) en ik (de laatste keer aan het jojo-en) de strategie. In het begin voorin meegaan en bij een rustige wedstrijd achterin blijven zitten en op het laatst naar voren karren.
Het loopt soms anders. Degene die vorige keer het peleton in zijn eentje op een ronde reed en toen medevluchters aan flarden hielp, probeerde het weer. Nu kwam ie niet weg, maar hielp wel de helft van het peleton aan flarden. Peter kon aardig bijblijven, Rick moest soms een gaatje laten vallen wat bruut werd ingepikt door anderen en ik kwam in de 20e ronde na een misslag op 25 m te hangen. Harken, harken en hopen dat het stil zou vallen. En ja, 2 rondjes verder was het voorin op en kwamen ze overeind.
Nu begon het restant (20 man van de 40) de wonden te likken en elkaar te bekijken : 5 rondjes gekloot, waarbij Marjan die tot dan knap bij was gebleven, op haar krent ging.
Net toen de echte stayers hersteld waren door het getreuzel en ambitie kregen om eens wat te proberen vonden de sprinters het tijd voor actie en begon de versnelling. Peter werd 11e, Rick 14e en ik 20e.
Wat een koers !
