De eerste dag was voor iedereen een onzekere: van 50m +NAP in Wageningen e.o. meteen naar 2000 m + viel 's morgens op de Colle del Erbe al niet mee. Op aanraden van Jolle zou ik wat gaan intervallen: 250 m hard en dan weer rustig. Maar na de eerste 250 m keek ik ineens schuin omhoog naar de eerste helling van 10%, dus rustig werd het daarna nooit meer.
Onderweg verzochten Jolle en Robbert me regelmatig om toch maar in 1 lijn te fietsen in plaats van schuin naast ze. Voelden ze zich wat opgejaagd bij. Later bleek Jolle alleen vooraan het meest op zijn gemak, want dan kon ie net als op zijn vakantie-trainingstochtjes lekker eigen tempo rijden. Dus dat hebben we maar zo gelaten (hehe).
Na 3 uur koersen was de 2e pittige klim in de hitte soms bijna teveel. Eerlijk gezegd was het voor mij op weg naar Pontives (vlak voor Ortisei) op het steilste deel (13-14 %) bijna afpikken geblazen Maar boven gekomen op weg naar de finish was er toch een goed gevoel. Dat werd nog fraaier toen een stel Italianen er glazen rode wijn stonden uit te delen. Een echte eindsprint had mijn lever even niet aangekunnen.
Onderweg bleken de toeschouwers trouwens het er flink van te nemen. Op de Colle del Erbe werd massaal gebraden en wijn gedronken.
Maar alles viel in het niets bij de man die zich de volgende dag aan de voet van de Stelvio had geinstalleerd. 's Morgens om 11 uur zat ie achter een brede tafel te eten en er stonden 4 (!) flessen wijn klaar. Mijn 2 bidonnetjes deden maar kaal aan op die plek.
