Mark, volgens mij ben jij de enige met een bel op je fiets en die zou je natuurlijk even kunnen gebruiken als wij de route werkelijk mochten blokkeren. Verder goed dat je een helm op had (al was het na een dreigend mailtje, dat overigens van kracht blijft).
Het was een raar avondje met een wisselend aantal deelnemers. Vanaf het begin zag ik allerlei dingen die me niet op m?n gemak stelden. Ik zag Fijnproever zo raar remmen in de bocht voor de Boersberg dat zelfs Hoogmoed begon te schelden. Ik zag onderlangs een zwalkend lichtgroen frame dreigend dichtbij zodat het mij bijkans in de wielen van Johan (nieuw STW-lid) dreef. Ik zag bij de boom na de Hemelse berg een eenzame Kornuit wachten. Ik zag Bijna wegrijden bij de dierentuin nadat hij aangekondigd had met Neef tot aan de Zijpenberg door te trekkken. Maar hij bleef hangen en Neef kwam niet. Ik zag Bijna even later afstappen op de Emma-pyramide om met een takje zijn ketting er weer op te gaan prutsen. Ik zag de Professeur tussen de Emma-pyramide vreemd naar links trekken met zijn hoofd. Ik zag Wijf op de Zijpenberg de schrik van z'n leven krijgen toen hij lekker mee dacht te rijden toen plotseling het dolgeworden peleton aan alle kanten tegelijk voorbij kwam. Ik zag aan het begin van de Snippendaalseweg onze sluwe Joop toegeven aan zijn zere benen en capituleren. Ik zag Hoogmoed na de Snippendaalseweg helemaal niet in een rustig duurtempo doorrijden, maar met van boosheid vertrokken gelaat straf zijn weg vervolgen. Ik zag een rode kruis automobiel op winkelpromenadesnelheid onze route op de hei blokkeren. Ik zag een vertwijfelde Cor op de Koningsweg mopperen over gladiolenwaaier. En verder zag ik een aantal mensen die bij het vertrekpunt nog wel aanwezig waren nu niet meer.
Verder zag ik mijn eigen benen. Aan de buitenkant zag ik er niks vreemds aan, maar van binnen voelde het niet goed. Toen ik Joop zag toegeven aan zijn zere benen voelde mijn hoofd als de elektriseermachine van Wimhurst, vonken schoten heen en weer en het kraakte wat. Mijn benen voelden plotseling als het binnenwerk van de maagdenburger halve bollen op het hoogtepunt van het experiment. Er trok een vreemd vacuum doorheen dat niet meer oploste. Nee, alle narigheid van de verzamelde klassieke natuurkundige experimenten diende zich in mijn lijf aan en ik besloot zo gemakkelijk mogelijk achteraan mee te fietsen.
De ongemakken wisten echter van geen wijken en toen ergens bij ?s Koonings Jacht Fijnproever langszij kwam lieten we de meute varen en peddelden gemoedelijk verder. Even later kwam de Kapelaan voorbij en zijn in de verte strijdende gestalte met wapperend shirt in het avondlicht wil ik voor altijd onthouden.
