Een nieuw avontuur van Rikje van de Weerd en José Koumans-van Diepen.
Sinds jaar en dag doet er een wisselend groepje STW-ers samen met een vaste kern, mee aan de jaarlijkse Fietselfstedentocht op Tweede Pinksterdag. Dit jaar was de tijd rijp voor ondergetekenden om het zelf mee te maken. Wij kunnen beamen dat de Fietselfstedentocht een feestelijk evenement is voor iedereen: jong of oud, toeschouwer of deelnemer, liefhebber van stille schitterende vergezichten of liefhebber van de gezellig drukke mooie stadjes.
Zo togen wij op Eerste Pinksterdag na het avondeten richting Bolsward waar Jan Heeres en zijn mem ons met koffie en koek zouden verwelkomen. We waren ongehinderd door enige ervaring met dit unieke Fietselfstedentocht fenomeen en we hadden door onze persoonlijke omstandigheden slechts beperkt kunnen trainen hiervoor. We waren echter vol verwachting van wat komen ging. Met vertrouwen in de goede gaven van de Heilige Geest die waait waar die wil: in en tussen de mensen (het was Pinksteren tenslotte), hadden we er veel zin in. Net voor vertrek nog een kaartje voor pechvogel Peter Vlaar: we zouden zijn rustige, vriendelijke aanwezigheid en immer steady achterwiel moeten missen.
In Bolsward werden we snel wegwijs gemaakt door Jan: onze gastvrije slaapplek op het bedrijf van zijn broer Gerrit, de route naar de start, de klaargezette broodjes en soep voor de lunch van volgende dag.
De volgende dag werd duidelijk waarom de vroege startgroepen (eersten starten om 5.00 uur) zo populair zijn: startgroep 20 (7.32 uur starten) betekent 7.15 uur aanwezig, wandelen met de fiets aan de hand naar de start en een stukje daarna, en goed en wel even na 8.00 uur in het zadel. Zo heb je wel ruim de tijd om de omgeving in je op te nemen: er is al veel publiek (en de nodige vrijwilligers!) op de been en de mensen zitten voor hun huizen. Heel handig ook: een behulpzame bewoner van Bolsward repareerde en passant de bidonhouder van Rikje met een tie rip. Een gezellig praatje en weer door.
De eerste tientallen kilometers was het zoeken naar plek en ritme. Zo ook voor de vele medefietsers in alle soorten en maten. Het was opletten geblazen en daardoor was er geen ruimte voor eten en drinken op de fiets. Toen we Franeker binnenreden was de nood zo hoog dat we aanklopten bij aardige Friezen die vanuit hun voortuin toekeken onder het genot van een kop koffie. We werden hartelijk verzorgd: toilet, bidons bijvullen, koffie, tijd voor een boterham, een gezellig praatje en weer door.
We kwamen er gaandeweg steeds beter in: aansluitend bij prettige groepjes met net iets hogere snelheden reden we voordat we het wisten Leeuwarden binnen. Opnieuw bood de plaatselijk bevolking ons een helpende hand: toilet, lekker mergpijpje, gezellig praatje en weer door.
Om 13.50 uur zaten we aan de lunch met soep in de bedrijfskantine te Bolsward. Dit was mentaal een redelijk zwaar moment om verschillende redenen. Voor José voelde het een beetje alsof we weer terug waren bij af. Onzin natuurlijk, we hadden er 138 km opzitten en nog “slechts” 97 km te gaan. De mentale tik werd nog groter toen Jan de trap op kwam stommelen: Jolle Landman en hij waren gefinisht in een zeer snelle tijd. Top van en voor hen! En toen brak ook nog het noodweer los boven Bolsward: zware buien en onweer. Maar: “When the going gets though, the though get going!” . Opgeven was geen optie! Onze pauze verlengden we met een half uur tot het ergste voorbij was. Wat een zegen dat we hoog en droog binnen konden zitten.
Met gemonteerde spatbordjes en regenjasjes aan, vervolgden we rond 15.00 uur onze weg. De regenjasje konden al snel weer uit. Rijdend in de later middag/avondzon was het genieten in de Zuidwesthoek van Friesland. We vonden goede aansluiting en zo vlogen we met snelheden van rond de 30 km/u door het prachtige landschap. Een heerlijke stop op Reaklif, 10 m boven NAP uitkijkend over het IJsselmeer: een broodje, een gezellig praatje met wat vriendelijke mensen over deze historische plek en weer door.
Met precies 200 km op de teller nog 35 km te gaan. De benen voelden goed, de zon scheen en het leven was mooi. We troffen een leuk groepje fietsvrienden uit Leiden die qua leeftijd onze zonen zouden kunnen zijn. Samen reden in vlot tempo naar Workum, een cadeautje! Daar in Workum werden we, opnieuw, onthaald met muziek en gezelligheid. Kinderen gaven ons een high five of een boks en stonden vervolgens te glunderen alsof ze een Annemiek van Vleuten hadden ontmoet. Even van genieten, wat eten, wat drinken, een gezellig praatje en weer door. Nog 12 km te gaan. Een stukje voor ons reed een aantrekkelijk groepje: hoge snelheid, brede schouders. Het bleken onze “zonen” uit Leiden! Zij vonden het ook prima om hun “moeders” weer in de groep te hebben. Het schoot lekker op zo. Vlak voor Bolsward hield de groep na een kreet van achteren wat in. Vervolgens kwamen er twee jonge meiden van achteren ons vlot voorbij en bedankten de mannen voor het kopwerk. We sloten ons snel bij hen aan en zo reden we met vier vrouw sterk op kop Bolsward binnen.
En wat een verrassing: langlaufvakantievrienden uit Sint Nicolaasga stonden ons bij de finish op te wachten met bloemen! Ze waren met hun boot naar Bolsward gekomen. Even een gezellig praatje, wat foto’s en weer door naar de tent voor ons kruisje. Al met al in zo’n 12 uur de ronde langs de Friese elf steden voltooid maar het voelde als een geslaagde vakantie van minstens een week!
Na een heerlijke warme douche en een kop koffie/thee op onze overnachtingsplek reden we dankbaar in het donker Bolsward uit op weg terug naar Wageningen terwijl een aantal dappere fietsers nog de laatste kilometers aflegden naar de finish. Betrokken verkeersregelaars met lichtstaven zorgden voor een veilige thuiskomst. Wat bijzonder allemaal!