Van de speciale verslaggevers Jack en Harry
Deelnemers: Harry Hansma, Sander Schot, Floor van der Wilt, Hendrik van de Beek, Jolle Landman, Jan Heeres, Klaas van den Berg en Jack Schoenmakers (met echtgenote Truus)
Voorbereiding:
Al op tijd in de herfst van 2023 werden de regio en beoogde klimmen vastgesteld, campings met chalets als ambitie besproken en voor het concept van 2 dagen per camping met korte verplaatsingen gekozen.
Daarna werd het stil, maar de laatste weken kwam het allemaal goed (behalve die chalets dan). In totaal voor 6 dagen liefst 13 alternatieve routes met hulp van Johan Crebas en Jolle beschikbaar gesteld als bestand voor in de navigatie. Allemaal pittige trajecten (min. 1910 hoogtemeters) en veelal gekende klimmen als de Glandon/Croix de Fer, Madeleine, Col de la Loze, La Plagne, Joux Plane en de Colombier. En uitbreidingen daarop.
Nieuw: de nieuwe camper van Hendrik (zonder ducktape) en Jolle’s camper.
Oud: de deelnemers , de eetgewoonten (m.n. de scottelbraai’s) en de discussies ‘s avonds.
De aanloop liep gesmeerd: we startten in La Chambre op camping Le Bois Joli aan de voet van de Glandon en vrij rimpelloos kwamen de deelnemers daar aan (Harry zou aan het eind van dag 2 aansluiten). Er konden daar ook nog een paar Mobil Homes geritseld worden. De weersverwachtingen gaven al een week lang aan dat het kon gaan regenen overdag, maar wat een geluk: vrijwel geen druppel gezien.
Dag 1: de Glandon en meer.
In de dagen hiervoor was het weer wel tekeer gegaan in de regio, waardoor wat borden aangaven dat de Glandon versperd zou zijn. Niets van aantrekken en naar boven. Pittig: meteen vanuit de start omhoog voor 22 km en 1500 hoogtemeters. De verschillen in de groep werden meteen duidelijk: Jolle (de meest enthousiaste gebruiker van alle routes), Sander (zichzelf leren kennen) en Floor (al een tijdje in prima vorm) versus Klaas (nog ff erin komen), Jan (gewoon doorstoempen), Hendrik (na veel gammele weken weer op de weg terug) en Jack (die als gewoonlijk niet van doseren hield).
Onderweg kwamen we een paar plekken tegen met wat weggespoelde grond vanuit bermen, maar geen enkel probleem. Boven op de Glandon waren de faciliteiten beperkt. Geen nood: 2 km verderop en 200 m hoger ligt de Croix de Fer en daar was een prima plek om te lunchen. Jolle at de helft van Jack’s lunch erbij op en daarna splitsten we: Jolle en Sander zouden de Col de Mollard er achteraan plakken en daarna de Col de Chaussy en de anderen waren met de Mollard tevreden (scheelde 10 km en 240 hm). De afdaling van de Croix de Fer was een crime: veel granouille (los grint) en dat leverde in totaal 3 lekke banden en een rokende schijfrem op. Gelukkig: in St. Jean de Maurienne vonden we een prima fietsenzaak die de problemen kon verhelpen. Na liefst 8 uur (4 ¾ uur beweegtijd) kwamen we aan. Jolle en Sander arriveerden een ½ uur later (een uur langer gereden).
‘s Avonds werd de routine qua koken door meesterbraaier Jan (rijst of macaroni met een groentesaus met vis en salade) weer snel opgepakt. Het werd daarna al gauw rustig op de camping.
Dag 2: de Col de de Madeleine, voor de liefhebbers voorafgegaan door de Sapey en de Chaussy (98 km en 3000 hm om 40 km en 1300 hm) De kopgroep werd uitgebreid met Floor en de logistiek maakte het mogelijk dat de 3 na de Madeleine meteen doorreden naar Aigueblanche voor de 2 dagen die hierna zouden volgen.
Hendrik en Jack hadden deze klim van 18-20 km al lang op hun verlanglijstje staan. De route was niet bijzonder mooi maar wel lekker rustig bij prima weer. Bovenin een prachtig uitzicht en tijd voor een lunch. Terwijl we daar zaten kwam er een flinke groep rolskiesters van de andere kant naar boven! Petje af. We namen aan dat ze per volgbus zouden gaan dalen.
Zelf reden we voorzichtig naar beneden (inmiddels bloedheet) en aangekomen in La Cambre werd de boel ingepakt na een duik in het zwembad. En op weg naar Aigueblanche. Waar door Klaas nog wel 2 chalets geregeld werden. Harry kwam er ook aan. Bij de avondmaaltijd liep de discussie nogal op, niet geheel toevallig volgens de scheidslijn van de wel/niet boervriendelijke oriëntatie van de deelnemers.
Dag 3: Col de la Loze
Deze klim die bekend is uit de recente Tour de France historie was zo pittig dat Jack bij voorbaat al liet lopen. Harry had zijn twijfels (ook over kledij, eten etc.) maar ging ervoor: het was tenslotte zijn eerste fietsdag. De eerste 15 km van de Col gingen nog wel (in vergelijking met wat er nog komen zou…) met een stijging van 6-10%, maar na Meribel begon het pas echt. De stijging kwam niet meer onder de 10% uit met een maximum van zelfs 20%, en ook nog aangevuld met een behoorlijke wind op de inmiddels kale hellingen. De verschillen in aankomsttijd bleken aanzienlijk aan de top. Harry overleefde de klim uiteindelijk, maar met watertekort en kramp in de benen werd het er niet gemakkelijker op: dan maar de laatste 800 m te voet (bij 20% klimmen: kan de beste overkomen).. Met 2290 meter lengte naar het dak van de trip en in totaal 80 km en 2350 hm was dit volgens Klaas de zwaarste col die hij ooit reed. Boven had Jolle – wederom als eerste aangekomen – wel wat kou geleden: het weer boven was behoorlijk winderig en behoorlijk afgekoeld. Maar hij had de aankomst niet meer afgewacht en was vooruit gegaan om een fijn restaurant op een wat aangenamere hoogte op te zoeken. De lunch smaakte heerlijk!
Het alternatieve parcours (de Loze naar beneden en weer terug omhoog) liet iedereen maar zitten. Terug in Aigueblanche was het weer al een stuk opgeknapt.
Dag 4: La Plagne voorafgegaan door de Col du Tra
Links en rechts begon het nu wel wat te kraken. Harry liet deze dag lopen en de anderen reden alle dezelfde route van 88 km en 2390 hm tot op 2000 meter hoogte. Deze rit (in het spoor van Michael Boogerd) bevatte een mooie voorklim over de Col du Tra. Waar Jan en Jack een knokpartijtje voerden door de bochten verschillend aan te snijden. Buitenom lopen ze makkelijker, maar binnendoor zijn ze korter. Uiteindelijk werd Jack gekraakt. Boven op de Tra wachtten we op Hendrik, die daarna verdapperde. Nu was hij degene met wie Jack de strijd aanging. Na een versnelling of 3-4 was ie weg. De precieze eindplek van de klim was trouwens niet helemaal duidelijk. Floor, Jolle en Sander gingen een andere route, eindigden daardoor 100 m hoger dan de anderen en moesten nogal zoeken om de lunchplek te vinden. Alwaar een Nederlands sprekende dochter van de baas ons een dik bord eten voorschotelde. Dat was niet besteed aan Jack die in de klim zo boven zijn theewater was gegaan dat ie de plee op moest zoeken. Gegroepeerd daalden we af.
De hele route met lunch kostte 7 uur waarna de autorit naar verblijf 3 (in Samoëns) volgde. Harry was al vooruit gegaan om zo mogelijk nog een of meer chaletjes te regelen: dat bleek niet mogelijk, dus werd het toch nog tentjes opzetten. Gelukkig bleek er een pizzeria vlakbij te zijn die we direct hebben gereserveerd. Na de late aankomst was dat een welkome afwisseling en hebben we heerlijke pizza’s gegeten.
Dag 5: Joux Plane en voor de liefhebbers een stukje extra via Avoriaz over de Joux Verte
Deze dag reden we in 3 groepen. Hendrik was toe aan een dag eigen tempo en reed alleen de Col de Ramaz. De klim naar de Joux Plane was prima te verteren, toch had Jan het zwaar en de klim naar 1700 m was voor hem genoeg. Jack en Harry hadden steun aan elkaar door gestaag, langzaam maar gelijk op naar boven te klauteren. Bovenaan gekomen werden we uitgenodigd door een krijtbord waarop lekkere versnaperingen werden aangeboden; helaas bleek het restaurant (of wat ervoor door moest gaan..) geheel gesloten: dikke tegenvaller!
Boven waren Jolle, Sander en Floor – die gezamenlijk de kopgroep vormden – elkaar in de mist bijna kwijt geraakt. Ze reden door en misten zo wel het spektakel van de enorme groep downhill liefhebbers die zich vanaf de top (deels met 2 wielen los) naar beneden stortten (en met de lift weer terug). De oudere jongeren waren wat bedeesder en zaten in flinke aantallen op het terras. En dat alles voor het aankomende kampioenschap downhill van paar dagen later. De koffie met cola en muffins en taart waren heerlijk, en geheel verkwikt gingen we (Jan, Jack en Harry) op weg naar Morzine, Les Gets en zo terug naar Samoëns. De Kopgroep klom nog iets hoger over de Joux Verte en kwamen op 84 km en 2280 hm. De anderen op 55 km en 1380 hm. Eind van de dag na een voedzame pasta maaltijd vertrokken Klaas en Hendrik met de camper huiswaarts.
Dag 6: voor de liefhebbers de Colombiere en de Ramaz
Vandaag een klein groepje op weg: Jolle, Floor, Sander en Harry. Jack was klaar en Jan had ook een rustdag ingepland maar kon het niet laten om wat rond te fietsen, en reed uiteindelijk nog voor zichzelf naar Samoens1600 (met stukken van 11% ook pittig).
Het eerste stuk naar de Colombiere was heerlijk vlak en ging lekker vlot. Meteen bij de start van de klim kwam iedereen weer in zijn eigen klimritme. Deze klim was redelijk te doen (echter tijdens het klimmen valt het niet altijd mee…) met een afstand van 16 km, 1100 hm en gemiddeld 7% stijging (max 11%) en de top op 1613 m. De 3 anderen zaten al aan de thee en cola toen Harry bovenkwam. Daarna was het 30 km afdalen: wat een genot is dat! Met een behoorlijke gang gingen we het zijn vieren naar beneden, waar we in Saint Jean de Sixt nog net voor het sluiten van een restaurant een lunch met tartiflette konden nuttigen. Daarna was het een heel stuk vlak tot aan de laatste beklimming richting Ramaz, die door Jolle, Sander en Floor nog werd bedwongen. Harry had bij de start al de keuze gemaakt om de Ramaz links te laten liggen, en eerder af te steken terug naar Samoëns. Maar was zeer tevreden met de 100 km en 1766 hm. Jolle, Sander en Floor bleken toch nog een pittige Ramaz klim tegen te zijn gekomen met in totaal maar liefst 132 km en 2660 hm (Colombiere en Ramaz beide ongeveer 1600 meter hoog). Moe maar tevreden.
Na afloop van de maaltijd werd er al wat opgeruimd en ging iedereen wederom op tijd te bedde. De volgende ochtend vertrokken Harry, Floor, Sander en Jolle richting Nederland, terwijl Jack met Truus nog een paar dagen in Samoëns bleef en hij knapte zienderogen op.
Al met al weer een mooie trip met een leuke groep. We hebben allemaal genoten: we getroffen het zeer met het weer, reden pittige ritten in een mooie en indrukwekkende omgeving en troffen bijna geen malheur. Het was prettig niet elke dag te hoeven te verplaatsen, ook mede dankzij het feit dat alle klimmen dicht bij elkaar lagen. Misschien is het wel beter om te beginnen met een of meer aanloopdagen om er eerst wat in te komen.