Door onze verslaggever Harry Booltink. Twaalf man sterk zoeken we het spoor van ‘De Renner’ het boeiende boek van Tim Krabbé uit 1978. Bij vele scholieren favoriet vanwege de dikte, bij wielerliefhebbers vooral aansprekend omdat het een wedstrijdverslag is ‘uit’ de koers en niet ‘over’ de koers. In vier aanloopetappes zakken we zuidwaarts tot in Meyreuis. De vertrek- en aankomstplaats van de ronde van Mont Aigoual.
Dag 0: Monistrol-d’Allier
21 Juni 2023
Vandaag reisdag: om 6:15 stond de bus voor, instappen en weg. Samen met Flip, Floor, en Jan waren we de laatste groep die vertrok richting Frankrijk. De anderen waren gisteren al vertrokken. Inclusief overnachting. Een voorspoedige maar wel beetje saaie reis met veel snelwegen in een weinig inspirerende omgeving.
Rond 17:15 arriveerden we op de camping. De anderen kwamen we, al zwoegend op een helling tegen, alvast de omgeving verkennend. Snel installeren in onze gehuurde Karsten tenten en eten koken. Door de jarenlange ervaring is dat een behoorlijke routine geworden, de recepten trouwens ook; variaties met zalm, tonijn, rijst, en pasta. Met als vaste waarde een grote salade.
Na het eten nog even Jack ophalen. Een rit van 2:15 uur enkele reis. Chapeau Flip en Floor.
Eerste klusmoment ook alweer gehad. Spaak in het wiel van Klaas gefikst.
Dag 1: Monistrol – Lac de Issarles
22 Juni 2023
Eerste etappe om erin te komen: 85 km met 1.780 hoogte meters. Vlak voor de start werd de lucht zwart en enkele minuten later sloegen de zware regendruppels hard op de tent, onder begeleiding van lichtflitsen en harde knallen. Toch maar even wachten…
Met z’n achten vertrokken we uiteindelijk om vanaf de camping gelijk met een fikse klim te beginnen. Na de klim, een prachtige op en neer golvende weg met mooie wijdse vergezichten. Uiteindelijk kwamen we uit op het Tour de France parcours van 2017. Een etappe die door Bouke Mollema gewonnen werd. Zijn verwoestende demarrage werd op de klim geplaatst waar wij nu aan moesten beginnen. Een steile rakker van 4,5 km met gemiddelden van 14% en pieken tot ca 18%. Percentages waar ik met de keuze van mijn tandwielen thuis geen rekening had gehouden. Tot overmaat van ramp maakte ik een schakelfout waardoor ik stil viel. Als laatste begon ik aan de klim een positie die ik vast heb weten te houden, inderdaad een verwoestende klim! Demotiverend was wel dat één van de renners afstapte om te lopen (kennelijk ook het verkeerde verzet) ik wilde persé blijven fietsen, maar ik kwam nauwelijks dichterbij. In de overlevingsmodus verder naar boven.
Ondertussen was het weer gaan regenen en onweren. We zagen in de verte de bliksemschichten inslaan. Geen fijn gevoel, toch maar even schuilen in een boerenschuur en een plan verzinnen. Tussen ons en Le Puy en Velay dreef een indrukwekkend onweer voorbij. Wachten tot dat voorbij was bleek de enige optie. Een restaurant 3km verderop bracht uitkomst. Volkomen verkleumd met gevoelloze vingers kwamen we aan, waar een warm welkom ons wachtte. Na krap 30 km al aan de lunch was niet voorzien. Maar fietsen in het onweer is ook geen optie. Dan maar een 3-gangen lunch. Buikjes vol, de natte klamme kleren aan en afdalen naar Le Puy en Velay. Gelukkig konden we daar weer een stuk klimmen en beter nog, weer warm worden. Totaal 12 klimmen vandaag, de rest waren allemaal goed lopende klimmen variërend van 1 tot 8km met acceptabele stijgingspercentage percentages. Naar de camping toe nog een laatste van 6-7% als afsluitende kuitenbijter. Daarna lekker warm douchen en eten…
Dag 2: Lac d’ Issarles – Branoux les Taillade
24 Juni 2023
Een lange etappe vandaag 138 km, met ruim 2.500 hoogtemeters. Dit jaar nog niet zo ver gefietst en zeker niet zoveel hoogtemeters. Beetje zuinig fietsen dus maar…
Het weer was heerlijk weer, de fietsdag begon met een heerlijk vriendelijk zonnetje en zo’n 18 graden. Met 10 personen begonnen we aan het avontuur van vandaag. Na zo’n 25 km eerste lekke band. Terwijl we stonden te wachten maakte iemand mij attent op een kale plek in mijn achterband. Waarschijnlijk opgelopen in een scherpe afdaling gisteren waar ik hard moest remmen en slippend naar beneden ging. Balen natuurlijk want dit betekende dat ik mijn achterrem nauwelijks kon gebruiken. Voorzichtig verder, om niet vroegtijdig lek te rijden.
Positief was wel dat er een straffe noordenwind waaide die ons de glooiende hellingen opblies. Prachtige ruige natuur waarbij je aan de vegetatie mooi kon zien hoe het Atlantische klimaat langzaam veranderde in een Mediterraan klimaat. Koffie onderweg en weer verder een prachtig ravijn in met een venijnige afdaling. Niet fijn als je alleen met de voorrem kunt remmen. Jack was nog onfortuinlijker en maakte een duikeling in het losse grint. Met een paar schaafwondjes en vooral een gekneusde rib vermande hij zich en vervolgde zijn weg, hierbij deed hij zijn bijnaam ‘De IJzeren Man’ eer aan (later thuis, bleek dat hij twee ribben gebroken had). De honger en de roep om een lunch werden steeds luider maar nergens een dorp met ‘iets’ open. Pas na 90 km een dorp met een terras. Waar in rap tempo een grote hoeveelheid koffie en cola verorberd werd en de plaatselijke bakker geplunderd. Zeven kilometer verder was mijn tocht over, met een fikse knal kwam er 8 bar lucht vrij. Het was onmiddellijk duidelijk dat repareren er niet inzat. Dan maar bellen met de camping om opgehaald te worden, capitulatie. De rest vervolgde hun weg en ik wandelde naar een nabij gelegen dorpje bij de kerk en een restaurant dat langzaam klaar gemaakt werd voor de gasten van die avond.
Ondertussen had ik eeuwige vriendschap gesloten met de hond van het restaurant en vroegen voorbijgangers of ik ‘panne’ had. Er was inmiddels contact geweest met de camping en ik zou worden opgehaald. Wachten dus maar. Er kwamen ondertussen steeds meer gasten in het restaurant waaronder een gezin met kleine kinderen die voortdurend aan de aandacht van de ouders wisten te ontsnappen. Het roepen en schreeuwen van paps deed de kinderen niet veel. Kennelijk wisten ze al dat ie niet makkelijk achter zijn biertje vandaan kwam. Het ging dan ook bijna mis toen één van de kinderen overstak zonder te kijken terwijl er een auto aankwam. Ik kon net opspringen, kind schrok zich een hoedje en stopte abrupt. Paps gilde het uit en kwam mij toch maar even bedanken. Had beter op zijn kinderen kunnen letten dacht ik stilzwijgend en glimlachend. Na ruim drie uur wachten was ik wel door mijn gedachten heen en mijn achterste was ongeveer net zo hard als de steen waarop ik zat. Gelukkig kwamen Jan en Peter het dorpje binnen gereden, fiets erin en weg. Een uurtje rijden terug naar de camping, waar de maaltijd stond te wachten die smaakte als een koningsmaal. Nog een wijntje, douchen en slapen. Van zitten kun je aardig moe worden.
Dag 3: Branoux les Taillades – le Vigan
24 Juni 2023
Derde etappe ruim 100 km met 2.300 hoogte meters. Niet voor mij vandaag. Ik heb autodienst en samen met Jack verhuizen we de spullenboel. Jack is nog behoorlijk aangedaan van de val van gisteren, manmoedig verbijt hij de pijn geholpen met een flinke dosis pijnstillers.
Nadat iedereen vertrokken is blijkt er verwarring over de sleutels van de huisjes. Ondertussen bericht vanuit de groep. Klaas heeft lek gereden en assistentie is gewenst. Nieuw bandje erin en ‘on y va ‘. Sleutels ook weer terecht.
Jack en ik hobbelen ondertussen door het kronkelige Franse landschap van de Cevennen. Ook hier kunnen we de link met ‘De Renner’ leggen, we komen namelijk door Anduze het dorpje waar Tim Krabbé woonde en lid was van de plaatselijke wielervereniging.
Ondertussen ook nog boodschappen gedaan. Rond half twee arriveren we op de camping en installeren ons. Snel begonnen om mijn kapotte achterwiel te vervangen door het reservewiel want vanuit het peloton bereiken ons onheilspellende berichten over het aantal lekke banden van Klaas. Het duurt dan ook niet lang voordat hij de handdoek in de ring gooit. Ophalen! een kleine 40 km vanaf de camping. Ellende komt nooit alleen en tot overmaat van ramp schamp ik een prullenbak met het busje. Resultaat een flinke deuk. Chagrijnig en met een knoop in mijn maag op weg naar Klaas.
Google Maps stuurt mij over een soort geiten pad waarvan je hoopt dat er geen tegenliggers komen. Met het akkefietje op de camping nog vers in mijn geheugen zit ik daar niet echt op te wachten maar omkeren is ook geen optie. Uiteindelijk vind ik Klaas die z’n fiets bij het plaatselijke monument voor de ‘gevallen’ heeft geparkeerd. Fiets erin en huiswaarts. Niet over het geiten pad maar over een ‘berijdbare’ weg. Wel een stuk langer. Maar goed, al babbelend schiet het ook wel weer op. Hoewel ik wel begin te verlangen naar een stukje vlakke, rechte weg. Ondertussen in één van de zeldzame fietswinkels nog een paar bandjes en een velglint voor Klaas gescoord.
Op de camping gelijk begonnen om het wiel van Klaas grondig te renoveren. Nieuw velglint, en buiten-, en binnenland. Dat moet toch werken! Niet dus, de band blijft lek en er ligt inmiddels een indrukwekkende hoeveelheid binnenbandjes in het gras. Ondertussen ook nog geprobeerd om mijn slechte achterwiel op te kalefateren, wat ook al niet lukt. Zonder oplossing gaan we slapen. Komt tijd komt raad…
Dag 4: Le Vigan – Meyreuis
25 Juni 2023
Een korte etappe vandaag ca 60 km maar wel 1.700 hoogte meters. Het venijn zit ‘m vandaag in de startklim van 16 kilometer met 1.100 hoogtemeters die we daarbij moeten overbruggen. Jack heeft vandaag de handdoek definitief in de ring geworpen. De pijn is niet te verdragen. Met in het achterhoofd de startklim waar je toch behoorlijk aan je stuur moet trekken een verstandig besluit. Wel uitermate sneu om zo het strijdtoneel te moeten verlaten.
De klim begint al na 2 km en zet gelijk goed in. De benen voelen goed en ik kom snel in een goede cadans. Ik houd mijn vermogen, trapfrequentie en hartslag goed in de gaten. Met Liesbeth in mijn wiel peddelen we naar boven. Het routeprofiel op mijn computer laat echter zien dat er ook nog een rood stukje komt ongeveer van een kilometer lengte en 4 km voor de eindstreep. Rood betekent een stijgingspercentage van 12% en meer. Bij de voet van dat stukje aangekomen peddelt Liesbeth moeiteloos bij me weg en ik worstel om boven te komen. Fietsen wordt pompen en ik zie percentages van meer dan 19 voorbij komen. Mijn hartslag en vermogen doen er niet meer toe het is vechten voor iedere omwenteling. Af en toe even staan om de doorbloeding van mijn achterste te stimuleren en om gewoon even de druk van benen te hebben. Mijn bewustzijn vernauwt zich tot het aantal kilometers dat ik nog moet tot de top. De 4 veranderd tergend langzaam in een 3 en nog langzamer in een 2.
Liesbeth is inmiddels uit beeld verdwenen en mijn aanvankelijke plan om het gat dicht te rijden op de laatste 2 vlakkere km, is inmiddels verlaten, overleven is het enige doel. Ik zie dat mijn hartslag inmiddels ruim boven 165 zit en dat is voor mij allang niet meer comfortabel. Uiteindelijk zie ik Johan op straat staan en moedigt mij aan, opschakelen. Doodvermoeid val ik neer in de schaduw onder een boom. 20 minuten achter winnaar Jolle en 3 minuten achter Liesbeth, chapeau! Even helemaal niks, eerst bijkomen.
Eén voor één druppelen de andere binnen. De laatste iets meer dan 50 minuten achter Jolle. Iedereen is door het water heen en we besluiten de route aan te passen zodat we door een dorpje komen, ook merk ik dat er weinig animo meer is na de barre klim. Het terras wacht op ons…
Mijn keuze voor een salade was niet helemaal goed. De grote hoeveelheid tamme kastanjes waren een massieve hap. De cola en koffie maakten veel goed en hielpen bij het wegspoelen van de tamme meelballen.
Enigszins herstelt vervolgden we onze weg. Veelal afdalend met nog 3 kleine klimmetjes. Na een lekke band bereikten we Meyrueis, waar we hoorden dat Jack inmiddels besloten had om samen met zij vrouw huiswaarts te keren. Beetje verdrietig omdat we niet eens goed afscheid hebben kunnen nemen.
Het zwembad was een heerlijke verfrissing. ‘S avonds een verrassende maaltijd die begint meteen amuse van gerookte zalm en die afgesloten werd met een heerlijk toetje, dat door Helma op acrobatische wijze bij de bakker werd gehaald…
Dag 5: De ronde van Mont Aigoual
26 Juni 2023
Vandaag de Koninginnerit. In het spoor van ‘De Renner’. Ruim 144 km met Meyrueis als middelpunt; iets meer dan 2.400 hoogtemeters. Drie van ons vonden de afstand wat ver en kozen ervoor alleen het lusje met Mont Aigoual te doen. De resterende acht besloten het boek van voor tot achter uit te lezen.
Het vertrek was soepel, 20 km afdalen naar Le Rozier, langs de Gorges van de Jonte. Daarna haaks rechts afbuigen en stroomopwaarts verder langs de Gorges van de Tarn. Een adembenemende ervaring. De riviertjes onder ons en de massieve rotswanden naast ons, het werk van miljoenen jaren erosie. Na 32 kilometer, in Les Vignes, begint het echte werk en via een ca 6 km lange klim, langs de rotswand, gemiddeld met 8%, worstelen we ons uit de Gorges naar boven. De klim loopt mooi maar halverwege de klim kijk ik met gemengde gevoelens naar mijn fietscomputer. Ik probeer met een vermogen van 230 watt naar boven te fietsen, gisteren ging dat prima, maar dat lukt nu niet. Ook krijg ik mijn hartslag niet echt omhoog. Tegen beter weten in schakel ik een tandje terug, maar ik zat al op mijn kleinste. Ik peddel verder en kom samen met Liesbeth boven. Op het vals plat boven heb ik moeite om te herstellen. Rond km 50 draaien we een goed lopende weg op die overgaat in vals plat. Nog 20 km en het eerste lusje zit erop. Er wordt in een straf tempo doorgereden en het duurt niet lang voordat ik in het laatste wiel zit. Da’s geen luxe.
Lossen bij het fietsen is een proces, een proces waarbij lichaam en geest het eens moeten zien te worden. Mijn lichaam had al een tijdje te kennen gegeven dat vandaag niet het goede moment was. De geest had zich juist veel voorgesteld van deze dag. Deze innerlijke strijd werd nu uitgevochten. De winnaar stond echter bij voorbaat vast. Lossen gaat in fasen: er valt een gaatje. Even aanzetten en je zit er weer bij. Dit proces herhaalt zich totdat het spreekwoordelijke elastiek uiteindelijk knapt.
Het achterwiel van Helma was inmiddels verworden tot een smalle verticale zwarte streep. Een streep die langzaam smaller en kleiner werd. Nog een paar aanzetten en aanklampen, maar dan knapt het elastiek toch, het gat wordt snel groter terwijl ik de knop van prestatiemodus omzet naar overlevingsmodus, waarbij de geest nog wat onbeduidend tegensputtert.
Gelukkig wacht de groep boven en gezamenlijk toeren we naar Meyrueis. Koffie! Na de koffie, cola, en citroencake vervolgen we onze weg, nadat ik eerst nog wat servies naar de schervenhemel heb gestuurd ‘Ne pas de problem’. Direct buiten Meyrueis wacht ons een klim van een kilometer of 5 met 6-8% stijging. Ik kan de groep al snel niet meer volgen en zie hoe ook voorin de zaak uit elkaar valt. Hendrik stijgt manhaftig, staande op de pedalen, zwaar verzet, maar wel effectief want hij is als tweede boven na uiteraard Jolle. Dan begint een lang mooi stuk over landelijke wegen en vooral naar beneden. In het dorpje Treves wachten we voor de slotklim, waar het allemaal om te doen is. 28 km tussen de 3 en 6%. Klinkt niet zwaar maar is best wel een eind.
Jolle en Klaas rijden snel weg, de rest volgt. Al gauw hebben Johan, Liesbeth ik een stilzwijgend verbond gesloten. Waarbij Johan het verbond aanvoert en zorgt dat het tempo constant blijft. Eeuwige dank van de schrijver dezes.
28 kilometer is 2×14. Na de kilometer 103 wordt het dus aftellen. Als welkome verrassing blijkt er een kilometertje afdaling in te zitten. Een cadeautje die we straks natuurlijk weer terug moeten betalen. Voor nu is het genot van een ‘gratis’ kilometer belangrijker.
Nog 10 kilometer klimmen. Ik besluit niet meer op mijn klokje te kijken, het lijkt daardoor langer en langzamer te gaan. Als ik dan onbedoeld toch een blik werp blijken er 5 km voorbij te zijn. Het aftellen is nu echt begonnen. In de verte ontwaren we het meteostation dat als een fort boven op Mont Aigoual is gebouwd. Beetje moe maar voldaan schuiven we uiteindelijk aan bij de rest aan op het terras. Schoenen uit, helm af en een ijskoude cola doen wonderen.
Oh ja, het podium: zoals verwacht is Jolle eerste, ondanks dat ie zich verreden heeft en 3 km meer heeft gefietst dan de rest. Floor knap tweede en Klaas heeft vriend en vijand verrast met de derde plaats. ‘Ik ben al jaren niet meer zo diep gegaan’ bekende hij ruiterlijk.
Uitblazen op de camping en dan al snel klaarmaken voor vertrek. De ‘Utrecht auto’ vertrekt onmiddellijk, de camper nadat we gezamenlijk gegeten hebben en het busje morgenochtend vroeg.
‘T was een heerlijk weekje, en dat was het…
