Van onze speciale verslaggever Jack Schoenmakers
De Dolomieten marathon is een van de gekende cyclosportieven die met de Marmotte binnen en buiten STW hoog staat aangeschreven. Het parcours kent 7 toppen tussen de 1875 en 2235 m: 4230 hm over 138 km. Met veel deelnemers en al een uitdaging om hem te mogen rijden. Ieder jaar loten 16000 kandidaten voor ongeveer 5000 van de 9000 plaatsen De rest gaat naar touroperators, sponsors etc.
De eerste verhalen onder STW-ers gaan over het jaar dat na de Marmotte de Marathona er meteen achteraan werd gedaan. Onderweg werd destijds een van de auto’s van achteren aangereden en sneuvelden een paar fietsen.
In 2003 was ik er voor de eerste keer bij. Mooie ervaring met een paar hilarische momenten. Bij de start (’s ochtends om 6.30 uur !) staan de deelnemers in vakken. Jouw vak wordt bepaald door je inschrijving en eerdere prestaties. Niet voor Jan Heeres: hij klom langs hekken en won zo een kwartier starttijd. Maar werd op basis van de transponder uit de uitslag gehaald en geschorst. Dat overkwam ook Robert Braam: hij reed op een geleend nummer van een dame, reed naar de 2e plek, maar verscheen daarna uiteraard niet op het podium. Nog altijd is de vraag wie de organisatie op zijn spoor heeft gezet.
Op weg naar huis gingen trouwens 2 witte kolen mee terug: Robert vond dat we ook sla bij de laatste maaltijd moesten eten. Maar had nog geen smartphone, waarmee hij in de winkel kon zien hoe sla-kroppen eruitzien. Was het wel gelukt dan hadden we die sla gewassen in dezelfde teil waarin fietskettingen werden schoongemaakt. De medekampeerders op Camping Colfosco in Corvara keken er wat afkeurend naar.
Dat jaar had ik nog niet de benen voor een makkelijke rit: de klim naar de top van de Passo Giau (9.9 km á 9.3 %) kreeg ik er deels lopend onder. Vocht een mooi duel uit met achterbuurman en TCW-er Gerrit Heida (RIP): als ik liep kwam ie langs en als ik opstapte haalde ik hem weer in (4*).
Later in 2007 ging het een stuk beter: na de Tour de Lasalle in Den Helder en de Protour ploegentijdrit in Eindhoven was de pijp nog lang niet leeg. Ik was er met marathonschaatser Jurgen Meijer en met 3 dagen voorbereiding ging het lekker. Op de Giau 35e van de 50-57 jarigen. Eindtijd 6 uur 49. Er volgde nog een mooi jaar met de Sport Challenge als resultaat.
In 2011 de 3e versie. Niet erg glorieus: na de Giau ging ik over mijn nek en was binnen in 7 uur 30.
Hendrik reed daarna als gesponsorde deelnemer een paar keer mee, waarbij hij in 2019 hard over de kop vloog en per helicopter naar het hospitaal werd afgevoerd.
In 2019 dacht ik ook maar weer eens te proberen: na 5 mislukte lotingen zou ik in 2025 automatisch weer mee kunnen doen. Maar zie: in 1 keer prijs! Jammer dat een schouderbreuk roet in het eten gooide. Ik kon de inschrijving doorschuiven naar 2020, maar met Covid ging die ook niet door. Dat leek voor veel mensen in 2021 nog steeds een waarschijnlijke situatie. Het werd spannend, de organisatie hield stug vol dat het moest kunnen en inderdaad: we konden rijden. Wel na bijbetalen en met mondkapjes bij de start en de ravitailleringen. Robert Braam en zijn broer Martijn schreven ook in met een charity nummer.
Na een weekje Oostenrijk, waar (gratis!) een PCR sneltest te krijgen was, de Italiaanse grens over en naar Corvara. De camping was er nog als vanouds met ruimte genoeg, de Dolomieten als vanouds prachtig en in de dagen voor de koers volop fietsers die aan het inrijden waren.
Zo kwam ik in de auto de Braam broers tegen (foto).
Dankzij een flink aantal hoogtemeters in juni (3* in Limburg en België er 10.000 bij elkaar gereden) was de uitgangssituatie OK. Wel dreigde al meer dan een week die ene dag door stevige regen verpest te worden.
Maar om 4.30 uur (tja) bleken de straten vrijwel droog. In het startvak ging het er qua Covid stress relaxed aan toe. Wel permanent 3 helikopters boven de meute, wat bijdroeg aan het echte koersgevoel.
De Braampjes mochten voorin starten. Voor Robert met een 61e plaats overall een voordeel. Martijn is beginnend racefietser (wel met dezelfde genetische voordelen) maar die kreeg nogal wat achteropkomende rijders langs. Da’s mentaal niet zo lekker en hij was wat minder tevreden over het resultaat. Robert en hij hadden wel in 3 dagen al het hele parcours afgereden.
Mijn rit ging naar behoren. Bij de eerste klimmen voel je al hoe het zit. Lekker gereden, maar op een klein deel van de stops hoeven bijtanken en nergens in het rood. Op de Giau (na 87 km) ging het zelfs relatief lekker, wat een 56e plek onder de groep 60 en ouder opleverde (187 man). Wel weer wat tempo ingeleverd: 8 uur 2 was het resultaat. Jammer, met 2 minuten sneller was volgende keer een startvak eerder mogelijk. Op de top van de Giau werd de lucht al dreigender en het laatste stukje reed ik in druppels.
Daarin zit sinds kort nog een pukkel (Mür del Giat) met 360 m á 19 % in. Tegen die tijd zit je al lang in een soort tunnel. Waarin de strijd tussen lijf en parcours afhankelijk van je vorm van de dag verschillende vormen aan kan nemen: vluchten, uitzitten, verbijten of vechten. Dat laatste lukte deze keer nog aardig. Terug in Corvara begon het inderdaad met bakken uit de lucht te vallen. Maar de medaille, de goody bag met 2 mooie shirts en de tevredenheid over het veilig hebben kunnen dalen deden dat snel vergeten.
Na de Maratona had ik nog een weekje Como meer in de planning. Met een verblijf op Camping Rivabella in Lecco. Historische plek: met de STW trip in 2005 stonden we hier tijdens de rustdag in de Giro. We fietsten toen naar Bellagio, namen daar een lunch en toen op weg naar Madonna di Campiglio. Het kapelletje met de historische fiets rekwisieten bereikten we niet: voor die tijd werd Hendrik aangereden door een auto, er kwam een reddingshelicopter aan te pas, maar hij wilde niet naar het ziekenhuis.
De route van toen heb ik dit jaar nog wel met de auto verkend. De dag erna bleek het behoorlijk te kunnen spoken aan het meer. Er kwam een donkere lucht aan, het ging waaien en met zijn tweeën aan de luifel hangend hebben we de tent nog net kunnen redden. Maar toen was de lol er wel af en zijn we weer op huis aangegaan. Twee weken later was het er nog erger: noodweer met aardverschuivingen.