Door onze verslaggever Harry Booltink. Met z’n negenen fietsen van Briancon naar Bedoin, aan de voet van de Mont Ventoux, dat was de bedoeling. Echter, terwijl de camper al onderweg was bereikte ons het bericht dat Harry Hansma zwaar ten val was gekomen bij de Warnsborn en in het ziekenhuis lag, bij mij kwamen een paar extra griezels boven toen ik hoorde van gebroken rugwervels. Gelukkig hoorden we vrij snel dat er waarschijnlijk geen blijvende gevolgen zouden zijn. Altijd weer een zucht van opluchting.
Het wegvallen zorgde echter wel onmiddellijk voor logistiek problemen. Harry en Flip zouden namelijk samen een busje rijden. Ook dit probleem konden we gelukkig vrij snel oplossen. ‘On y va!’
Onderweg naar Briancon, bij de Col d’ Lautaret zagen verschillende wielrenners, dik ingepakt en verkleumd op de fiets zitten. Buiten was het 3-4 graden en het regende. Dat leek geen goed scenario. Jolle wist ons echter te verzekeren dat het morgen allemaal beter zou worden, en hij kreeg gelijk.
Om half elf ’s avonds kwamen ook de anderen, zij hadden eerst nog één van de twee busjes bij het eindpunt in Bedoin neergezet zodat we maar twee voertuigen te verplaatsen hadden. Een heroische opgave omdat ze daardoor bijna 17 uur onderweg waren geweest. Het achttal was compleet. Hendrik, Jolle, Flip, Floor, Liesbeth, Johan, Klaas en Harry B.
Dag 1 Briancon – Barcelonette
Met een stralend blauwe ochtendzon, goed opgepompte bandjes en een opperbest humeur vertrok de groep voor de eerste etappe. Liesbeth had nog een dagje cursus van d’r werk en Hendrik had een eigen plan met de Col d’ Finestre, een even legendarische als onbegaanbare klim. Een paar kilometer vanaf de camping begon het feest op de Col d’ Izoard. Met een lengte van bijna 20 km en een top van 2.360 meter, gelijk het dak van onze tocht. Meer dan een lekker opwarmertje dus. Jolle was al een tijdje boven toen de laatsten zich aan de top meldden. Na een afdaling van ruim 30 kilometer wachtte ons lunch in Guillestre en daarna klim twee van de dag: de Col de Vars. Met 2.100 meter ook niet echt een pukkeltje. Door waarschijnlijk slecht drinken kreeg ik last van kramp in het laatste stukje van de klim en gek genoeg in de afdaling. De laatste 20 km vanaf de voet van de Vars in formatie naar de camping. 110 km en 2.472 hoogte meters. Jolle plakte daar nog de Col de Bonette aan vast. En kwam daardoor op ruim 140 km en ca 4.500 hoogte meters.
Dag 2 Barcelonette – La Palud sur Verdon
De Col d’ Allos was gesloten voor verkeer. Noodweer en vallende stenen hadden een deel van de weg kapot gemaakt. Met een blik van verstandhouding gaf de beheerster van de camping aan dat er op zaterdag toch niet gewerkt werd… een goed verstaander had ook hier een half oor nodig. Dus we gingen het proberen.
Doordat er geen verkeer was, behalve een enkele fietser, was het een heerlijke klim. De Allos die toch al bijzonder mooi is door de kronkelige weggetjes langs dalen en door bossen won hierdoor nog eens extra, genieten krijgt daardoor een extra dimensie. Hoe sterk is de eenzame fietser… Dat de Allos afgesloten was bleek terecht. En paar kilometer onder de top waren grote stukken van het asfalt weggeslagen door vallende rotsblokken. Gapende gaten die vrij uitzicht op het dal gaven maakte mij ervan bewust dat ik mijn hoogtevrees nog niet heb overwonnen.
Het eerste stukje afdaling in de richting van Castellane is lastig, bochtig en op veel plekken nieuw en glad asfalt dat soms leek te glimmen van de olie-achtige substanties. Afdalen dus met de nodige voorzichtigheid. Vanaf het dorpje Allos werden de wegen mooi breed en overzichtelijk en kon onze lange afdaling richting Castellane beginnen. Bijna 70 km glooiend naar beneden, onder aanvoering van locomotief Jolle. In Castellane op het dorpsplein met fontein waaronder de bidons gevuld konden worden uitgebreid geluncht. La Vie en France went toch snel.
De laatste 25 km naar Palud gingen door de prachtige Gorges van de Verdon, gelukkig veelal naar beneden, de laatste 2 klimmetjes bij Palud deden toch nog even zeer. Met enige moeite wisten we ook de camping te vinden. Een natuurcamping waar ons door de zorgzame eigenaresse Marie-Claude uitdrukkelijk op het hart gedrukt werd niet buiten de paadjes te lopen in verband met de vele zeldzamen planten. Gescherpt door deze opmerking zag ik inderdaad een paar orchideeen en veel wilde lavendel vlak langs het paadje naar onze tent.
Dag 3 La Palud sur Verdon – Forcalquier
De etappe van vandaag begon met de Route de Crete een lusje dat ons langs adembenemende ver- en dieptegezichten van de Verdon leidde. Honderden meters vanaf ons uitzichtpunt zag je nog net het zilveren lint van de Verdon in het dal beneden ons. Terwijl boven ons de gieren zweefden. Zo slecht zagen we er toch nog niet uit?
De rest van de etappe verliep, naast een wielwissel van Johan, voorspoedig en voerde langs geurige lavendel en andere bloemenvelden. De etappe werd echter ook beheerst door tijdstress. Om 18:00 uur moest het Nederlands elftal spelen en tja dat wilde iedereen toch wel zien. Om 17:50 kwam de groep de camping op rollen. Nog nooit zoveel activiteit gezien na een etappe van ca 120 km… Via de laptop van Hendrik een serie verlengsnoeren en een reserve IPad begonnen we aan de wedstrijd. Gedesillusioneerd door het resultaat ontbrak ons de lust om nog te gaan koken. Pizza’s waren dan ook snel besteld en nog sneller verorberd.
Dag 4 Forcalquier – Bedoin
De laatste verplaatsing alweer. Van Forcalquier naar Sault gefietst, een golvend landschap met fietsvriendelijke hellingen van max 5% en niet te lang. De hele dag met de Mont Ventoux te westen van ons. Langzaam kwam de ‘Winderige’ korter bij en stak zijn bleke top schril af tegen de azuur blauwe lucht. De lunch van pasta en een salade op een terras met uitzicht op de Ventoux was grandioos en na een uurtje zitten voelde de beentjes een beetje stram aan. Het mooiste van de dag, de gorges van de la Nesque, moest nog komen. Zeker net zo mooi als de gorges van de Verdon alleen veel minder toerisme en een perfect neergelegd nieuwstuk asfalt. Floor leidde de 20 kilometer lange afdaling richting Bedoin in een strak tempo maar ook weer niet zo hard dat je niet meer van de omgeving kon genieten.
In Bedoin maakte we kennis met de bijzonder halsstarrige en onvriendelijke campingbaas. Door het wegvallen van Harry en het feit dat Hendrik een dag eerder wegging, klopte de reservering niet meer. Bij de andere campings was dit geen probleem en kon dit gewoon worden verrekend. Jean-Claude was echter van het onbuigzame type. Met veel moeite wisten Klaas en ondergetekende nog een deel van het teveel betaalde terug te krijgen. De crétin kwam de volgende dag nog even speciaal naar me toe om me erop te wijzen dat hij toch wel heel coulant was geweest omdat we eigenlijk al van de camping af hadden moeten zijn. Maar even niet gereageerd en ook niet begonnen over de overlast van de miljoenen vliegen op de camping.
Dag 5 Mont Ventoux
Laatste dag, de kers op de taart… Hoewel? Jolle had besloten de Ventoux van alle drie de kanten te beklimmen en ook Floor wilde de twee lastigste beklimmingen doen. Zij vertrokken dan ook al vroeg. Toen wij aan ons ontbijtje zaten was Jolle al voor de eerste keer boven.
Voor Flip en mij was het de eerste keer. Had veel horrorverhalen gehoord over het bos, de stijlheid, de vliegen en natuurlijk haperende benen en wankele geest. Het eerste stukje bos was inderdaad lastig, kwam moeilijk in mijn ritme en zat behoorlijk te zwoegen. Even teruggeschakeld naar mijn aller lichtste verzet en opnieuw ritme pakken, dat werkte en weldra vond ik een mooie regelmaat tussen pedaalslag en ademhaling. Het was natuurlijk stijl met hele stukken rond de 10% maar van vliegen geen last en het bos zorgde voor schaduw waardoor je niet voortdurend in de brandende zon reed. Toch was ik blij dat ik uiteindelijk Chalet Renard zag, omdat ik wist dat het laatste stuk met 6-7% beter te doen was. In gedachten verzonken en met een Belg in mijn achterwiel peddelde ik door tot het monument van Simson. Had geen zin om in de laatste paar honderd meter nog door mijn Belgische wieltjeszuiger voorbij te worden gereden schakelde daarom een paar tandjes zwaarder en ging even staan. Dat was genoeg en het touwtje brak vrijwel onmiddellijk, gelukkig maar want zo lekker zat ik er ook niet meer bij.
Boven gekomen stond Johan met camera in de aanslag te wachten en moedigde ons aan om de laatste honderd meter niet te verslappen. Nadat we compleet waren namen Klaas, Flip en ondergetekende de afdaling naar Malaucene en gingen Johan en Liesbeth rechtsomkeert naar Bedoin. Na ook weer een welverdiende lunch in Malaucene hobbelden we rustig richting Bedoin. Ook Jolle en Floor hadden hun missie volbracht. Jolle met de triple bestijging 139 km en 4.315 hoogte meters en Floor met 88 km en 3.106 hoogtemeters. Dat wordt de volgende uitdaging…
Nadat we de spullen van de camper overgepakt hadden naar het busje en vice versa vertrokken Klaas, Liesbeth, Floor, en Johan naar het terras in Bedoin en Flip, Jolle en ondergetekende met de camper huiswaarts. Een heerlijk weekje gefietst, gezellig en genoten. Terwijl ik dit stukje tik worden de plannen voor volgend jaar alweer gesmeed…