De openingsdag van het fietsweekeinde bood voor de early birds de mogelijkheid om droog een rondje te fietsen voor de bui losbarstte. Na het avondmaal klikte een groepje nog in voor een klein rondje in de omgeving terwijl de rest op avondwandeling ging langs het buurtdorpje Ransdaal. Gelukkig had de das het pad heel gelaten en struikelde niemand in een gat waar op borden voor gewaarschuwd werd.
De zaterdag stond in het teken van een buitenlandse trip. Tussen Epen en Sippenaeken doken we de grens over. Al snel veranderde het landschap van de korte, steile Limburgse heuvels naar lange geleidelijke glooiingen. Uiteindelijk bereikten we een mooie bosweg zonder noemenswaardig verkeer die uitkwam op de doorgaande weg naar Baraque Michel. Dit hoogste punt van België (678 meter) werd onze lunchstop met reuzepunten vlaai. Even verderop was het even wandelen bij wegwerkzaamheden voordat we bij een vlak stuk van de Hoge Venen kwamen langs oude spoorbanen waar nu toeristen zich al trappend en puffend voortbewegen in rijtuigen. De STW’ers splitsten daarna op. Een deel ging door downtown Monschau voor een extra klim. De anderen zochten alvast de bosweg terug richting het stuwmeer bij de Wesertalsperre. Via Eupen kwamen we alweer in de buurt van Limburg, maar voor we thuis arriveerden stonden er nog een paar bekende en minder bekende kuitenbijtertjes op het programma. Natuurlijk overleefden we die allemaal prima en kon iedereen aan het avondmaal om kracht op te doen voor de zondag.
Het weer was op zondag nog mooier dan op zaterdag. Dat betekent in Limburg vaak veel fietsers, maar door wat onbekendere weggetjes te kiezen en de Cauberg in Valkenburg te mijden, hadden we daar weinig last van. Wel zakte het moreel bij enkelen even toen niet het aangekondigde terras opdoemde, maar Gulpen voor de tweede keer werd binnen gereden. Daarna kozen we ervoor drie fietsers vooruit te
sturen naar het terras om alvast wat stoelen in te nemen terwijl de rest nog de klim langs Schweiberg opklauterde. Deze strategie werkte perfect. We konden zonder vertraging plaatsnemen bij de Smidse in Epen voor meer grote stukken vlaai. Enkelen waren daarna voldaan en keerden terug naar huis. De rest pikte nog een stukje België en het 3-landenpunt mee. Dit hoogtepunt was voor de meesten het sein om af te ronden. Alleen Jack en Jolle deden nog een toertje Vijlen waar een wegafzetting onbedoeld nog wat hoogtemeters aan het totaal toevoegde. Niet getreurd. Er was nog puf over voor de steile Kruisberg en de Ijzeren Bosweg. Hierna was het echt klaar en was het tijd om restjes eten op te maken, het zweet af te spoelen en de accommodatie te ontruimen. Iedereen ging met nieuwe fietsherinneringen en sterkere benen huiswaarts. Treinreiziger Johan moest helaas nog wat extra trainingskilometers maken door uitvallende treinen, maar ook dat kwam uiteindelijk goed.