Zaterdag 5 september werd de tweede versie van de Posbank Timetrial gereden. Onder andere omstandigheden dan vorig jaar.
Hetzelfde gebleven: 39 km, 3 rondjes met in totaal 6 klimmen, smalle wegen met wildroosters, klinkertjes en haakse bochten. Af en toe inhaalsituaties. In totaal 50 teams (om de minuut starten) en ook nog 77 mannen en vrouwen voor ieder 2 individuele rondjes. Om op tijd weg te zijn voor alle paarse hei-kijkers werd er weer vroeg afgetrapt (wij reden rond 9 uur).
Anders: het STW team met Jolle in plaats van Harm. Wat voor de andere 3 (Klaas, Hendrik en Jack) nog meer afzien zou kunnen inhouden. En een nat wegdek: niet handig om daar volle bak op te gaan. Wat voor mij (intussen weer met wat lef na vorig seizoen nogal eens gevallen te zijn) misschien de redding kon zijn.
We gingen in 2 groepjes naar de voet van de Posbank en met regenkleding aan naar de start. Voor de sfeer was de Corona inrichting van de startplaats (bij het Paviljoen) al niet best, maar de omstandigheden maakten het nog killer. Bij voorbaat meldden zich al 2 teamleden af voor volgend jaar: nog geen meter gereden. We hadden wat tijd over, zodat Jolle zijn schakelproblemen nog kon laten oplossen bij de materiaalpost. Rondom de start was de sfeer ontspannen, maar er joegen wel snelle teams over het parcours: de eersten gingen rond met een gemiddelde van 37.6/uur.
Het was inmiddels wel weer droog, de weg was nog nat en het eerste stuk tot aan het dalletje voor de Emmapyramide was goed te berijden. Ik moest wel alle zeilen bijzetten om de andere 3 te kunnen volgen. Het vervolg naar de top van de Snippendaal op de Zijpenberg was daardoor voor de andere 3 wat behoudend. De afdaling daarna naar het Bezoekerscentrum van SBB was vorig jaar al tricky (Harm eindigde bijna tegen een boom). Nu was het misgegaan met een van de Hellas dames: door een batterij hulpverleningsdiensten werd ze verzorgd (wel wat gebroken) en we moesten even stapvoets verder. Er schijnt daar wat verwarring te zijn ontstaan waardoor een paar teams gestopt zijn.
Hierna omhoog de Schietbergseweg op. Blijkens foto’s van vorig jaar werd ik toen nog even geduwd, maar nu was iedereen behalve Jolle in nood. Dus moest ik er nu wel af. De 3 reden volle bak verder waarbij volgens zeggen Hendrik af en toe verbaal de rem er op moest zetten. En Jolle nogal eens achterstevoren op de fiets zat. Maar ze kachelden wel stevig door en het sturen werd er bij een opdrogende weg en een verminderd besef van de werkelijkheid steeds beter op. Ik reed tussen een paar andere teams er een eindje achter. Op de Snippendaal stond een paard op de weg: het schudde licht verontwaardigd de kop.
Uiteindelijk werd het voor STW een nette 22e plaats in 1 uur 14 (31.4/uur) en ik volgde op 4 minuten.
Corona gewijs was er geen prijsuitreiking maar een buitenbakkie en gingen we weer op weg naar huis. Naarmate de zere benen verder uit het vizier zijn zal de deelname volgend jaar weer wel in beeld komen. Wilden moeten nu eenmaal af en toe de grenzen opzoeken.
